การอรรถาธิบายพระเวสันดร ตอน ๒ : หน้า 68/183

ประโยค - ตลอดสนิมปาสักกะ อรรถาธิบายพระเวสันดร ตอน ๒ - หน้าที่ 294 บทว่า คฤหัส มีความว่า ชนทั้งหลายทำอาวาสแล้วกล่าวว่า "ข้าพเจ้าจาวกับปิยภู" ข้อนิจจาว่า "ข้าพเจ้าอย่างเพื่อทำปิยภู" ดังนี้ อ่อนควรเหมือนกัน ส่วนในอัฏฐธรตถกแก้ว่า "ของที่รับจาก มือของสหธรรมิกที่เหลือวันภิญเสย และของเทวดาและมนุษย์ ทั้งปวง ของเป็นสันนิษฐานและของที่ค้างภายใน เป็นของๆ สหธรรมิก ที่เหลือ และของเทวดามนุษย์เหล่านั้น ย่อมควรแก่กิญญ์, เพราะเหตุ นั้น เรือนแห่งสหธรรมิกเหล่านั้น หรือปิยภู ที่สหธรรมิกเหล่านั้น ถวาย จึงเรียกว่า "คฤหัส" มีใช่แต่นั้น ท่านกล่าวว่าอีกว่า "วันวัดของภิญญูสูงมีเสียง ที่อยู่ของพวกงานภิญญู หรือของพวก คารามิภู" หรือของพวกเดียรถี หรือของเหล่าขาด หรือของ พวกนาค หรือแม้มนุษย์พวกพรหม ย่อมเป็นปิยภูได้." ดังนี้ ท่านกล่าวชอบ; เพราะว่า เรือนเป็นของสงฆ์ก็ถือเป็นของภิญญู ก็มีปิยภูของคุณดิ์ ไม่ได้. กับปิยภูมิ ที่กินฤดูประกาศทำด้วยกรรมนาม ชื่อสมติก็ นี่แหละ. อามิใดค้างอยู่ในกับปิยภูมิสีเหล่านี้ อามิสิ้นทั้งหมด ไม่บ่น ว่า อัญโตดูตะ เพราะว่า คำปิยภูญ พระผู้พระภาคทรงอนุญาต เพื่อปลดเปลื้องอัญโตดูตะและอัญโตปากะ ของภิญญูนี้ทั้ง หลาย ส่วนอามิสใด เป็นของสงฆ์ก็ เป็นของบุคคลดีดี เป็นของ ปิยภูหรือภิญญ็ดีดี ซึ่งเก็บค้างไว้ในเรือน ซึ่งพอจะเป็นอาบัติ เพราะ