การศึกษาพระวินัยมหาวรร คตอน ๒ : หน้า 96/183

ประโยค - ตอนสนิปปาสกัดกั้นอรรถภาพพระวินัยมหาวรร คตอน ๒ - หน้าที่ 322 ความขาดปลิปในกรือกิ่นทังวง พึ่งทราบโดยน้อยอย่างนี้ :- ก็แค ความขาดปลิปนั้น บันติตอาจทราบได้ตามมยที่กล่าวไว้ และตามที่มีมาได้มทีบริวาร เพราะฉะนั้น ข้าพเจ้าจึงไมกล่าวโดย พิสดาร ส่วนความสงแปลในกิ่นนาธาร มี มานสนุตกา เป็นตัน นี้ ดังนี้ :- ในการรือกิ่นุณมีความเสี่ยงเป็นที่สุด อาวสปลิขขาดก่อน เมื่อ จิอวนเสีย อาวสปลิขจะขาด. ที่มีการฟังเป็นที่สุด จิรปลิขขาดก่อน อาวสปลิขขาด พร้อมกับการฟังของภิกษุนี้น. ที่มีความสิหวังเป็นที่สุด อาวสปลิขขาดก่อน จิรปลิข ขาดต่อเมื่อสิหวังจะได้จิรเป็นแล้ว ก็การรือกิ่นุณมีความสิหวังเป็นที่สุดู มีหลายประเภท มีการ แสดงลูกคละกันไปในการรือออกจากนี้ โดยยืนต้นว่า "ภิกษุ ยอมได้ในที่ซึ่งไม่ได้นหว, ไม่ใช่ในที่ซึ่งหวัง, เธอมีความรำพึง อย่างนี้ว่า "เราจักทำจริงในที่นี้ซะ, จงไม่กลับนะ" ดังนี้ เพราะ นั่น พระผู้พกพระภาคจึงทรงแยกครสให้ผลร้อนหน้า, ไม่ครสไว้ ในลำดับนี้. แต่ได้ตรสการรือกิ่นุณมีความก้าวลำบากเป็นที่สุด เป็น ลำดับแห่งการรือกิ่นุณมีการฟังเป็นที่สุดในลำดับนี้ ในการรือกิ่นุณมีความก้าวลำบากเป็นที่สุด จิรปลิขขาดก่อน, อาวสปลิขขอยมขาดต่อเมื่อภิทานอันอุดสิม ในการรือกิ่นุณ มีการรือพร้อมกัน ปลิโพสองขาดไม่ก่อนใม