ศิลปะและความรู้ในชีวิต : หน้า 100/183

ประโยค - ตลอดสนิมปาป่าทำกัอรรณภาวีมหาวร ดอน๒ หน้า ที่ 326 บทว่า กฎธูปสุป ได้แต่เก่า บทว่า ทิศามโภค โข มีความว่า เป็นคนที่มีชื่อเสียง คือเป็น ใหญ่ มีความรู้กว้างทุกทิศ เพราะเหตุไร ? ชีวิตจึงถามว่า "จ้าแต่สมมิติทพ ใครเป็น มารดาของหนอฉัน ?" ได้ยินว่า เด็กหลวงเหล่าอ้น ซึ่งเล่นอยู่ด้วยกัน เมื่อเกิดทะเลาะ กันขึ้น ย่อมกล่าวว่าชีวิตนั่นว่า "เจ้าลูกไม่มีแม่ ไม่มีพ่อ " เหมือนอย่างว่า ในงานมหรสพเมื่อฉัน ฆาตั้งหลายมันและ ป่านฉัน ย่อมส่งของขวัญบางสิ่งบางอย่าง ไปให้แก่เด็กเหล่าอ้น ฉันใด, ใครจะส่งของขวัญอะไร ? ไปให้แก่ฉวีฉัน ฉันนั้น หามิได้ เพราะเหตุนี้ เขาจะฉวยนึ่งทั่งปวงนั้นแล้ว เพื่อบ่าว่า เราเป็น ผู้ไม่มีแม่เหรอหนอ ? จึงทูลถามว่า "จ้าแต่สมมิตทพ ใครเป็น มารดา ? ใครเป็นบิดาของหนอฉัน ?" สองบทว่า ยนุนนาส ลิปลี่ มีความว่า ชีวคิดว่า "อย่า กระนั้นเลย เราพึงศึกษาศิลปะทรงพทยเถิด" ได้ยินว่า เขาได้มีความรู้ในอย่างนี้ว่า [๒๒๐] หัตถิสปละ และอักษรปละเป็นต้นเหล่านี้แล เนื่องด้วยเบียดเบียนผู้อื่น ศิลปะ ทางแพทย์ย่อมเป็นตนส่วนเบื้องต้น เนื่องด้วยประโยชน์แก่ลูกแกะสัตว์ ทั้งหลาย เพราะฉะนั้น เขาจึงหมายเอาเฉพาะศิลปะทางแพทย์ คิดว่า "อย่างกระนั้นเลย เราพึงศึกษาศิลปะเถิด"