ตติยสัมพันธ์นาฏิกา อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน 2 : หน้า 85/183

ประโยค - ตติยสัมพันธ์นาฏิกา อรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน 2 - หน้าที่ 311 คุณปุริยะได้ ทั้งได้อันสง่าสวย แม้ในข้อว่า "มีภิกษามาสามเณรสอง มีภิกษูสูง สามเณร" สามเณร มีกิริยูปเดียว สามเณรสีนี้ ก็มีนิ้วอย่างนี้เอง ถ้าผู้สูง จำพรรษา ดั่งเข้าใจในการกรานกฐิน พึงหาพระเณะผู้กล่าวคำภิทร์ ขันธ์ซึ่งเข้าใจในการกรานกฐิน นิิมิมาน; ท่านองให้สวดกรรม- วา ให้กรานกฐิน และรับทานแล้วจึงไป ส่วนอันสงสัยอย่สำเร็จ แก้วกุญอนี้เท่านั้น [ว่าด้วยผู้ถวายกฐิน] กฐินใครถวาย จึงใช้ได้? บุคคลผู้ใดผู้นั้น จะเป็นเทวดาหรือนุนย์หรอสหรรมนี่ทั้ง ห่า? คนใดคนหนึ่งถวายก็ใช้ได้ ธรรมเนียมของผู้ถวายกฐิน มีอยู่; ถ้าเขาไม่ธรรมเนียมนี้ [221] จึงถามว่า "ถีอณวกถอยอย่างไร เข้าข่า" ภิกษุพึงบอก เขาอย่างนี้ว่า "ควรถวายผ้าสำอำไรจิ้วรื่นได้พ้นหนึ่งได้ ในเวลา กลางวัน ว่า "พวกข้าพเจ้าถวายผ้ากฐินอวีร" ควรถวายบี้้นานนี้เลย ด้ายเท่านี้ น้ำออมเท่านี้ เพื่อจิรณนั้น และถวายขนและลาตแก้วพวก ภิทธีเท่านี้รูป ผู้ชำระทำ," ฝ่ายภิกษุผู้ถวายกฐิน พึงกรานกฐินซึ่ง เกิดขึ้นโดยธรรมโดยชอบ เมื่อจะกราน ต้องรู้จักธรรมเนียม. ๑. สงรรฆิท่า คือ กิณัฏ, ภิกษุ, สงฆมา, สามเณร, สามเณร, สามเณร.