ติดสนิทปาสากิทา อรรถภาพพระวินัย มหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 22/183

ประโยค - ติดสนิทปาสากิทา อรรถภาพพระวินัย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้า ๒๔๘ สุขาดู เม ภูเต สุโน, ๗ เป ๗ สุโม เทวา จิตป วาม ดังนี้, ปวรฉายั่วไม่จาอาบก่อน. ในระหว่างนี้ เมือกิงดูดไม้ในบทหนึ่ง ปวรฉายเป็นอิงคอ. ต่อเมื่อถึง ย อภิรามแล้ว ปวรฉายเป็นออนจบ, เพราะเหตุนี้ เมื่อ ภิญฉูงไว้มันแต่อย่ อภิรามนั้นไป ปวรฉายไม่จาอิ้งค์. ส่วนในการงด เป็นส่วนบุคคล มวิจิฉ่าเชว่า คำปรารฉานอัน ภิญฉูกว่าเรื่องไปตั้งแต่ ฯ รวม ธ อธิษฐาน อิอิ อนเป็นตัว ท้ายแห่งอธิษฐานทั้งปวงนี้ว่า สุขภู ภูเต ฤ ฑ ทุติยภูมิ ฯ เป ฯ ฑิยภูมิ ภูเต สุภู ภูเต ฐีฐาน วา สุณฑา วา ปริสัฐก วา ฯ เป ฯ ปลาสนโน ปริ ดังนี้, ปวรฉายไม่จาอิ้งว่า บก่อน. ในระหว่างนี้ เมื่อเกิดภูดูในบทหนึ่งนี้ ปวรฉ่อยอ่อน. เป็นอันจง. ต่อเมื่อกล่าวว่า กรีสาสมิ แล้ว ปวรฉายเป็นออนจบ แล้วแท้, [๑๒๓] ก็เพราะเหตุใด เมื่อกล่าวว่า กรีสาสมิ แล้ว ปวรฉายจึงชื่อว่าเป็นอันจบแล้วแน่, เพราะเหตุนี้ เมื่อถึงบทหนึ่ง ว่า กรีสาสมิ แล้ว ปวรฉายอันอิ้งกูไว้ ไม่จาอิ้งนองเลย ด้วยประการนี้. ใน เทววจิตา เอกวจิจา และ สมนวสุิตา มีเช่นเดียวกัน. จริงอยู่ อภิรมิ ฐี เป็นที่สุด จำดับแต่ ล ฯ มีกี่เด ยมอเป็น เขตแห่งการงดในปวรฉานแม่เหล่านี้ นะนี่แล. บทว่า อยุญญ์ยามโน มีความว่า ภิกษุนี้ อนุญญ์ทั้งหลาย ทำการได้สวนถามอยู่ ตายณะที่รีสไว้ข้างหน้าว่า "ท่านสงบวรฉาน