อรรถคาถาเวนิชมัวรรต ตอน ๒ : หน้า 53/183

ประโยค - ตอเดชํ้นปะสาสำหรับอรรถคาถาเวนิชมัวรรต ตอน ๒ - หน้าที่ 279 บทว่า กพพิชิ มีความว่า เราอนุญาตให้กิณฑพอแง่งที่ปากแผล บทว่า สาตปุฏฐน มีความว่า เราอนุญาตให้กูชะล้างด้วยแป้งมัดผักกาด บทว่า วฑูมัส ได้แก่ เนื้อที่ทอดขึ้นดังเดิม บทว่า วิกลิสิก ได้แก่ ผ้าก่ำสำหรับกันมัน สองบทว่า สุพุทธิ ถนปฏิญญม มีความว่า ขึ้นชื่อว่ารักษาแผลทุกอย่างบรรลุม, เราอนุญาตทั้งหมด สองบทว่า สาม คณะวามีความว่า ยามหวี่นี้ดิ้นนี้ อันภิญญ ผู้ถูกกัดอย่างเดียวเท่านั้น พึงถือเอาตนเอง หามิได้, (๒๘๙) แม่ เมื่อมีพิษสัตว์กัดอย่างอื่น วิกลิฐก็เป็นอาณานองได้, แต่ในเหตุผลลำอื่น รับประกนแล้วเท่านั้น จึงควร. ข้ออ่าน ปฏิฌาคนาหปตฺตพฺโธ มีความว่า ถ้าตกถึงภาคพื้นแล้ว, ต้องรับประกน, แต่ถือเอาตั้งตนซึ่งถูกยุงไม่ถึงภาคพื้นควรอยู่. โรคที่เกิดขึ้นแต่น้ำสรีได้พอทำให้จิ้นอำนาจ เชื่อว่าพาพรเกิด แต่งอนหญิงแม่เรือนให้. บทว่า สิตโตโล มีความว่า เราอนุญาตให้กิณฑอุตินทีดี ผลของผู้ไทนาด้วยไกล ละลาย่น้ำดื่ม. บทว่า ทุงอุคติก็มีความว่า ผู้มีไฟพรูเตาอาอาหารเสีย, อธิบายว่า อุจจะออกอยาก. ๑. กพพิชิ. อุปานกสมุซานุ มิวิติรานที. ยาสำหรับพอ.