อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 57/183

ประโยค- ติดดมหาปลาสำกั อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 283 บทว่า มามาโต มีความว่า วันนั้น ใคร ๆ ไม่ได้เพราะจะปลงสัตว์น้อยหนึ่งจากชีวิต มีสำหรับเชือดเนื้อเรียกว่า โปดกินะ. บทว่า คิมิยะ mating ตำว่า คิญปิ ยิเมย. คำว่า น ภาวะ อุลสหติ มีความว่า ข้าแต่พระผู้พระภาค นางไม่สามารถจะมาได้. บทว่า ยุต โฮ นิยม มีความว่า ชื่อเพราะเหตุไร บทว่า ปฏิฎกุญ ได้แก่ วิมลิ แปลว่า เธอพิจารณาแล้วหรือ มีคำอธิบายว่า "เธอสอบถามแล้วหรือ ?" บทว่า อุปฏิฎกุญดู ภแก่ อุปฏิฎกุญดู แปลว่า ไม่สอบถามแล้ว ก็ถา กิณีรู้ว่า "นี่เป็นเนื้อชนิดนั่น." กิฏิ จะสอบถาม ย่อมไม่มี แต่เมื่อไม่รู้ ต้องถามก่อนจึงฉัน. วิจัยฉันในคำว่า สมุนมัง นี้ พึงทราบดังนี้ :- สมุนป่ารถเป็นเหมือนสมุนบ้าน เนื้อสมุนป่านั่นควร. ฝ่าจุงใจ เกิดด้วยแม่สุบูบ้านกับพ่อสุบูปลาสมกัน หรือ ด้วยแม่สุบูป่านกับพ่อสุบูบ้านผสมกัน เนื้อของสุบูนั้น ไม่ควร. เพราะว่าทุนนันควบไว้ทั้งสองฝ่าย. บทว่า อนิมิต มีความว่า เนื้อแท่งที่มาชาตซึ่งไม่มีท่านิดใด ชนิดหนึ่ง ไม่ควร. เนื้อรสสีเป็นต้นเป็นของจัดแล้วทั้งนั้น. ๑. น่ะจะไม่ควร.