อรรถภาพระวิบ มหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 129/183

ประโยค - ตลอดสนิมปาสำทัก อรรถภาพระวิบ มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 355 อย่างรอยในกระดานหมากรุก สองงว่า อนาวัชภิญู อาโรโดญ คือ เพื่อเพิ่มผ้าคาม แต่ ผ้าคามนี้ ผ้าพูมในเมืองผ้ากำไม่พอ ถ้าผ้าพอ ได้อารเพิ่มผ้าคาม พึง ตัดเท่านั้น [ว่าด้วยทำศราธาไทยให้ตกเป็นต้น] วินิจฉัยในคำว่า น ภูเวต สุขทายยุย นี้ พึงทราบดังนี้ เมื่อให้ญาติที่เหล่าหลาย ชื่อสัตย์วราไทยให้ตกไปแท้ ส่วนมหาบาคคาแม้งอยู่ในความเป็นพระเจ้า ถ้าปราณา พึงให้ บทว่า คลีทาโม ได้แก่ ผู้ไม่สามารถจะถือเอาไปได้ เพราะ เป็นผู้อาพร บทว่า วสุถสูญกุต ได้แก่ สีเดือนในฤดูฝน บทว่า นทีไร ได้แก่ ภัสดีเป็นของอันภิญญ์ฉันที่พึงแม้น้ำ บทว่า อฤคคฤกฤวิวารโ มีความว่า กึกกึกที่อยู่ริมลิ้มเป็นเครื่อง คุ้มครองเท่านั้น เป็นประมาณในความเป็นผู้อาพร ความกำหนด หมายความว่า เป็นเดือนในฤดูฝน ความไปสู่แม่บ้ำ และความมึ กุณอันตรนาแล้ว เหล่านี้ทั้งหมดคดีเดียว จริงอยู่ ภูเก็บไว้ในฤดูที่ อยู่ที่คุ้มครองเท่านั้น จึงควรไปในภายนอก เก็บไว้ในฤดูที่อยู่ไม่ได้ คุ้มครองไม่ควรไป แต่ฤดูที่อยู่ของภิกษุผู้อยู่ ย่อมไม่เป็นฤดูที่อยู่ คุ้มครองคับควรไป.[๒๘๐] อัญญาอูปอูปป่านนั้น พึงเก็บไว้ในหม้อสำหรับ เก็บของแล้วซ้อนไว้ในที่อับมิดชิด มีโพรงถิลา และโพรงไม่เป็นต้น แล้วจงไป