อภิญญาและการถวายแก้สงผู้จุฬาพระยา : หน้า 158/183

เป็นต้นอย่างใดอย่างหนึ่ง แม้ในที่ใกล้ ก็ควรนำไปสู่วุฒิ แม้เมื่อดูเขา กล่าวว่ "ของนำไปเพื่ออภิญญา" ควรนำไป ก็เกาว่าเมื่ออภิญญ กล่าวว่ "เราดึงเกี่ยวกับเทวดา ที่สนเทศามีคุณจึง เธอทั้งหลาย จักนำไป" เขากล่าวว่า "ท่านผู้จริง ข้าเจ้าถวายท่านนั้นแล" สมควรฉัน. ก็ถว่า เมื่ออภิญญาถึงนำไปตั้งใจว่า "จักถวายอภิญญา" เวลาววนเสียในระหว่างทางเทียว สมควรให้ถึงแก่นดั่งแล้วฉันเกิด. [ถวายแก้สงผู้จุฬาพระยา] ข้อว่า "ถวายแก้สงผู้จุฬาพระยา" มีความว่า ทายกเข้าไปยัง วิหารแล้วถวายว่า "ข้าเจ้าถวายจิวรเหล่านี้ แก่สงผู้จุฬาพระยา." ข้อว่า ยาวติภ กูฎญ ตลม สวัสุต ไฮความว่า กิฎญมีจำนวนเท่าไร ถาพรรษาแรก ไม่ทำให้ขาดพรรษา กิฎญ เหล่านัน พึ่งแจกกัน; จิรนันไม่ถึงแก้กิฎญเหล่านอื่น, เมื่อผู้รับแทน มี พึงให้แม้แก้กิฎญผู้กล้าไปสู่ที่คนกว่ารื้อกริน, พระอาจารย์ ทั้งหลายผู้เข้าในถลักษณะกล่าวว่า "แต่เมื่อไม่ได้กรานกิฎญ ก็แลจิวระ ที่นำเณอถวายอย่างนั้น ในภายในหนองดัง อยู่ถึงแม้แก้กิฎญ ทั้งหลาย ผู้จุฬาพรรยาย ส่วนในอรรถกถาทั้งหลาย หาได้คล่องข้ออับไม่. ก็กล่าวว่า ทายกตั้งอยู่ภายนอกอุปาฯ สมากกล่าวว่า "ข้าเจ้า ถวายแก้สงผู้จุฬาพระยา," จิรนัน ย่อมถึงแก้กิฎญทั้งปวงผู้มาถึงเข้า. ถ้าเขากล่าวว่า "ถวายแก้สงผู้จามพรรยาในวัดโน่น" ย่อมถึงแก้ กิฎญทั้งหลายผู้จามรยาในวันนั้นเท่านั้น จนกว่าจะรู้ถึง. ก็กล่าว