อรรถคาถาวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 7/183

ประโยค - ตอบสนับปาสำหรับอรรถคาถาวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 233 แจกันในวัดเดิมนั้น นัยแม้ในวงสงฆ์อันเกิดขึ้นในวัดนั้นเป็นต้นว่าน และสวนที่ทายก มอบให้แก่กันไปก็ปิยากรรทั้งหลายว่า "ท่านทั้งหลายของถวายปัจจัย ๔ แก่ พระผู้เป็นเจ้าพังหลายกามูลค่าแห่งนาและสวนนี้." ก็เน้นนั้นเหมือนกัน. ก็ของสงฆ์ที่ควรแจกกันได้ จะอยู่ในภายในวัดหรือภายนอกสมมติ ตามที่, ของที่ควรแจกนั้นได้แก่ น่าจะอยู่ภายในวัดหรือภายนอกสมมติ ตามที่, ของที่ควรแจกนั้นได้แก่ น่าจะอยู่ภายในวัดหรือภายนอกสมมติ วิแนฉันข้อว่า สงโม ภินโน นี้ พึงทราบดังนี้:- เมื่อสงฆ์แตกกันแล้ง ก็ถือว่าทำอุ้มไม่มี, [๑๒๑] แต่ ว่า "แตกกัน" พระผู้พระภาคตรัสหมายเอาฉันท์อสงฆ์ก็คือกุฎาว่าว่า "จะแตกกัน." วิแนฉันข้อว่า สมุหพลฤทธิ ภิกฺขุนี้ สงโม ภินโน นี้ พึงทราบดังนี้:- บัดติไม่พึงเห็นว่า "สงฆ์อันภิภูมพังหลายทายาทแล้ว". จริง อยู่ พระผู้พระภาคไหว้รัสคำว่า "ดูอ่อนอุบล ภิกฺขุนี้ทำลาย สงฆาได้ไม่." ความระแวงมือว่า "อนินทบุ้งหลายพิงอภัยภิกฺขุ เหล่านั้น กระทำพวกเธอให้เป็นกำลังอุดหนุนแล้ว พึงทำลายสงฆ์มูุ ได." พระผู้พระภาคตรัสหมายเอาฉันนี้ว่ารัสคำนี้ว่า "สงฆ์ อันภิภูมิเป็นอันมากก็แล้ว". สถานที่อยู่ของนายโกบาลหลาย ชื่อว่าพวกโคด่าง.