อาบัติในอรรถาธรรม มหาวรรตอน ๒ : หน้า 183/183

ประโยค - ตดซมป์ปาสักกำ อรรถาธรรม มหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 408 อาบัตินัน่ ย่อมมีด้วยประการใด สองบงว่า เอเต วิงฺควา มีกวามว่า ย่อมต้องในอวยดเหล่าใด และความออกอ่อนมี่ด้วยประการใด วิงฺทั้งสองหลั่นนี้ของกิฏนั้น ซึ่งส่งเนื้อความเหล่านี้ มาต่อแล้ว คือมาถูกต้องแล้ว บาทาความว่า อปฺฏิวิวรานปุตฺโต โควินฺโต คือ ผู้ลอกใน เหตเคราะห์การออกอาบัติ สองบงว่า ยานี อาจ, มีกวามว่า องัณ เมื่อประพฤติสงฺคราม มีกวามก่อความบาปมาณเป็นนั่น เหลาใด มิถึงความถูกขอบออกด้วย อาณาจักรชิ่นธรรมเป็นอาติ [๒๔] บาทาความว่า โอฬารณุ ตู อุติสัตถุ ชนฺดูโน มึ ความว่า เมื่ออุปกอุยอพพรนั่นแล้ว การเรียกเข้ามืออุอุ่นใด สงฺพิง ทำให้ ย่อมรู้การเรียกเข้ามุ่งนั้น คำที่เหลือในบททั้งปวง ตื่นนั่น ฉะนี้แหละ โกลาสพิกขก วิรฺณน จบ มหาวรรธวรรณะในอรรถกถา ชื่อสนปาาสิกา จบบริบูรณ์ด้วยประการฉะนี้ เหมือนอย่างว่า วรรณานี้ ไม่มีอุปภาวะ จบบริบูรณ์ ฉันใด ปวงชนองค์ความสงบ หาอุปภาวะไม่ ฉันนั้นแหละ