รองเท้าในพระวินัยมหาวรรค : หน้า 37/183

ประโยค - คติส้มปาป่าสักทีก อรรถาภพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 263 บทว่า ติตย์ติวาปฏิกา ได้แก่ รองเท้าที่มุงสูงงาม เช่ากับปึก บทว่า เมฤกวิสาสนวฤกา ได้แก่ รองเท้าที่ประกอบหมีกิ้ม สัญฐานกล้เขาแกะที่ปลายเชิงคง แม่นรองเท้าที่มุ่งเขาเพะเป็นต้น ถิ่นเนียแล. บทว่า วิจิตริกิ ผลาแก่ รองเท้าที่ทำประกอบหมีกิ้มสัญฐาน ดังหามแมลงปอ ที่ปลายเชิงคงนั่นเอง. บทว่า โม่โจปจรัสภิเทด ได้แก่ รองเท้าที่เย็บที่พื้นดีดี ที่คู้ดี ด้วยขนปีกนกด่างด้วย. บทว่า จิฏฐรา ได้แก่ รองเท้าที่คงงามต่าง ๆ แม้ในรองเท้าหล่านี้ ก็ในรองเท้า เหล่านี้ก็ได้ชนิดหนึ่งแล้ว, ถ้เป็นของที่อาจจะสิ่งที่ไม่ควรเหล่านี้ เป็นดังว่า หนังหัวทิ่มออกเสียได้, ฟังเอออกเสียแล้วใช้เถิด, แต่เมื่อสิ่งที่ไม่ควรมีหนังหัวสิ้นต้นนั้น ยังอยู่ เป็นทุกกูแกก็ผู้ใช้ [๒๒] รองเท้าที่ทำประกอบหนังราชสีห์ที่รมโดยรอบเหมือนติดอนุวาดในจิว คำว่า รองเท้าดิบนรองราษฎี. บทว่า อุกูลมุุมปรกุฏ ได้แก่ รองเท้าที่ลบด้วยหนังนกเค้าแมว. ถึงในรองเทเหล่านี้ ชนิดในชนิดหนึ่ง พิงเอาหนังนกออกแล้วสวมเถิด. บทว่า โอญูกิ ได้แก่ สวมแล้วถอดออก. บทว่า นวา ได้แก่ ยังไม่ใช้. บทว่า อภิวิชินกุสสุ ส มีความว่า คฤหาสน์ทั้งหลาย ยอมเป็นอยู่