ตรสมัญปาสำหรับอรรถกถพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 13/183

ประโยค - ตรสมัญปาสำหรับอรรถกถพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 239 (๒๑) ปวารณาขันธ์ วรณณาณ วิดีฉันในปวารณขันธ์ วินิจฉัยว่า เหน อาลปุปยาม ใน สุตุปปยาม นี้ พึงปรับดังนี้ :- คำแรกอ่านว่าคำเหมือน คำหลัง ๆ ซึ่งว่า คำปราศรัย. บทว่า ทฏฺฐิลวงเมน ได้แค่ด้วยการช่วยกันใช้เนือก. บทว่า ปูลสุวาณ คือการอยู่ร่วมกันดั่งการอยู่ร่วมของเหล่า ปฏสุตว. จริงอยู่ แม้เหล่าปฏสุตจะไม่ชอบความสุขและทุกข์ที่เกิด ขึ้นแก่คนแก่นั่นและกัน ไม่ทำการปฏิสันถารกันใด; แต่ก็ภูมิหล่านั้น ก็ได้ทำนั้น เพราะเหตุนี้ ความอยู่ร่วมกันของกิญฺญหล่านนั้น พระ ผู้มีพระภาคจึงตรัสว่า "เป็นการอยู่ร่วมกันดั่งการอยู่ร่วมของเหล่า ปฏสุตว." นั่นในบทงั้นนั่นกัน. ข้ออ่าน ภิกขเว มุขตุติ ติดฉลิมาภานิ เป็นต้น มี ความว่า ภิกษุไม่พิงกระทำการสมาทานวัตรเช่นนี้ว่า "เราทั้งหลายไม่พึง พูดกันตลอดไตรมาสนี้." เพราะนั่นเป็นภิฏฺฐิกาไม่ชอบธรรม. ข้อที่ภิกษุม่อผ่อนพูดคุยกันและกัน ชื่อว่า อุณฺณวมอนโโลมตา จริงอยู่ ภิกษุอมเป็นผู้อ่านว่าว่าจะว่าอะไร ๆ กะภิกษุผู้ซั่งไว้ "ขอ ท่านผู้มีอยู่จงกล่าวว่ำภาเข้าเถิด." แต่หาอาจว่ากล่าวว่ำภาออกจากนี้ ไม่. ความยังกันและกันให้ออกจากอาบัติหลาย ชื่ออาเทวภูฐานตา,