การแสวงหาเสบียงและการทำอาหารในธรรมะ : หน้า 72/183

ประโยค - ตลอดสนัมปาสักกา อรรถภาษาวิงยมหาวรรณ ตอน ๒ - หน้าที่ 298 หรือต้องยกขาขวา วัดรัดเน้นัด; เมื่อไม่ได้อาารอย่างนั้น พิงของจาก สำนักงานคนที่ไม่ใช่ญาติไม่ใช่ผู้ป่วยก็นักได้ ในทางที่จะต้องไป เพียงฉันเดียว พิงแสวงหาเสบียงเพื่อประโยชน์แก่อาหารวันเดียว ในทางไกล ตนจะข้ามกันครับได้ด้วยเสียงเท่าใด พิงแสวงหา เท่านั้น [ว่าด้วยอัฐฐาน] สองบาว่า กาญจน คายมุดว มีความว่า ใช้ชนให้จบ หมือ้ำผลพุทรา ซึ่งปรุงดีแล้ว พันหม้อ ด้วยทานหาคร่อย. คำว่า เอกสุมี นิทาน เอกสุมี ปราณด รมม์ ถี ถี ถี ถี มีความว่า พระผู้มะภาครงทำธรรมิกา โดยนิยเป็นตั้วว่า 'ภิกญู, ทั้งหลาย คะ เมื่อเธอไปนิ้วาปนะ ชื่อว่าไม่งามจะให้เกิดขึ้น ว่า "พวกคราวของพระสมโดคม เป็นผู้กมมากด้วยปัจจัย," and ชื่อว่า ได้ทำความเคารพในเรา, และชื่อว่า ท่านทั้งหลายได้จงความ เคารพอันดีให้เกิดแก่เรา; เราเสื้อใส่เป็นอย่างดี ด้วยเหตุนี้ ของท่าน ทั้งหลาย ด้วยประกายอย่างนี้," แล้ววรรค์คำเป็นตั้วว่า "ภิกญู ทั้งหลาย เราอนุญาต นำไปนะเปดอย่าง." บรรดานำไปนะเปดอย่างนั้น องฟานนะนั้น ได้เก่านำไปนะที่ ทำด้วยน้ำผลมะม่วงดิบหรือสุก ในมะม่วงดิบและมะม่วงสุขอย่าง นั้น เมือจะทำด้วยมะงดิบ พิงทุบมะงก่อนแช่น้า ฝังแดดให้สุก ด้วยแสงอาทิตย์ แล้วกรอง ปรุงด้วยน้ำเปลี้ย น้ำตกจรดและกาบบูร