อรรถกถาพระวินยมหวารคร ตอน ๒ : หน้า 130/183

ประโยค - คตดสนับปาสักกั อรรถกถาพระวินยมหวารคร ตอน ๒ - หน้าที่ 356 [ว่าด้วยผ้าที่เกิดขึ้นในจีรวกาล] ข้อว่า ดูฑเหว ภูผุง ตาน จีรวาน มีความว่า จีรวาหลนั้น แม้เธอถือเอาไว้ในสันดาน ย่อมเป็นของเธอเท่านั้น ใคร ๆ อื่น ไม่เป็นใหญ่แห่งจีรวาหลนั้น ก็แล ครับครั่งนั้นแล้ว จึงกล่าวว่า อิอ ป น เป็นอาที เพื่อแสดงว่า "แม่ในอนาคต ภูผุงทั้งหลายจักเป็นผู้ไม่มีความรังเกียจ ดีเอง" ข้อว่า คตษาว ตาน จีรวานี ยาว คินสูตร อพุทธาย มี ความว่า หากว่า ได้ก็คุณครณะ คิรินเป็นอันตรนแล้ว จีรวา หลานนั้น เป็นของเธอตลอดทั้งเดือน; ถ้าไม่ได้ก็ราญินุติ มาดเดือนเดียวเท่านั้น จีรววใด ๆ อันพวกทายกว่าว่า "มาข้าเจ้า ถวายแก่สง์" ก็ด้าย ถวายว่า "มาข้าเจ้าถวายแก่สงูผู้จามรรยแล้ว" ก็ด้าย ถวาย ว่า "ข้าเจ้าถวายแก่สงงผู้จามรรยแล้ว" ก็ด้าย ถวาย ผ้าผ้าจำพรรษา คือถังแม้ว จีรวนี้ ๆ ก็รยกายจงได้แจก ภูผุง ทั้งหลายเข้าไปสู่บำมัน จีรวังปวงนั้น ย่อมเป็นของภูผุงผู้ทราบนิน นันเท่านั้น จีรวุ็นนี้ ถือเอาผ้าจำพรรษาแม้ใด จากทุนทรัพย์ที่ ไว่วังจักตั้งไว้ประกอบดอกเบี้ย เพื่อประโยชน์แก่ผ้าจำพรรษา หรือจากกลไปรายสงอิ่นเกิดในวันนั้น ผ้าจำพรรษานั้นทั้งหมด เป็นของเธออีกด้วยดีแท้ จริงอยู่ ในคำว่า คตษาว ตาน จีรวานี ยาว กิสุนสุด