ข้อความต้นฉบับในหน้า
ประโยค - ตอตสนับสํานักกิฬาอี. วรรงสะวิน มหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 366
ฝ่ายบริหารทั้งหลายก็ถูกยึดไม่ได้ให้แก่บุคคลเหล่าอื่น เก็บไว้
ในที่ใด ย่อมเป็นของสงสัยในนั้นๆ เท่านั้น.
ถ้าเป็นของสองเจ้าของมีไม่แยกกัน, เมื่อฝ่ายหนึ่งทำกิริยา
อีกฝ่ายหนึ่งอ่อนเป็นเจ้าของ, ในของแม้มักเจ้าของ ก็นี้นี่แล.
เมื่อเจ้าของร่มภาพ ทั้งหมด ย่อมเป็นของสงฆ์.
ถึงกล่าวว่า ผู้ดูแลเจ้าของเหล่านั้น ไม่มีแบ่งกัน ให้แก่สีตั้ง
หลาย มีสิบวิธีการเป็นต้น, ไม่เป็นอันใดเลย, ต่อสู้จะจึงเป็น
อันให้ด้วยดี, เมื่อก็ผู้ดูแลเจ้าของเหล่านั้น แม้มรรภาพแล้วอ่อนเป็น
ของนี้ก็ทั้งหมด มีสิบวิธีการเป็นต้น เท่านั้น, ไม่เป็นของสงฆ์.
[ว่าด้วยจีวรที่ไม่ควร]
วินิจฉัยในจีวรตามอรรถ พึงทราบดังนี้ :-
บทว่า อุกกฎล ได้แก่ จีวีที่ทำด้วยกันรัก.
ผ้าที่ทำด้วยปอ เรียกว่าผ้าเปลือกไม้ ผ้าที่เหลือ ได้กล่าวไว้
แล้วในอรรถกถาแห่งปรุงราขิ
ในผ้าผ่านั้น เฉพาะผ้าปลอกไม้ ปรับทุกกุญแจ ในผ้าที่เหลือ
ปรับดึงจ้ะ.
ส่วนผ้าเปลือกรัก ผ้ากบกล้วยและผ้าเปลือกละหุ่ง มีติออย่าง
ผ้าเปลือกไม้เหมือนกัน.
จีวรมีสีเขียวล้วนเป็นต้น พิสดอกสีเสีย ยอมใหม่แล้วจึงใช้,
๓ สมุท. ปรม. ๒๗๕.