อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรร ตอน ๒ : หน้า 69/183

ประโยค - ตัดสนิมปาสักทุก อรรถาธิบายพระวินัย มหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 295 สหยใสดในอากัปกิริยา คำอยู่แม้รัสตรีเดียว, [200] อามิสนัน เป็นอันโตวคละ และอามิสที่ดีที่สุดในเรือนนั้น ย่อมจัดเป็นอันโต ปิกนะ; อามิสนันไม่ควร. แต่ของที่เป็นสัตตาหลากหลายและชาวิชีวา ควรอยู่. วิณฑฉในอันโตวคละและอันโตปิกะนั่น พึงทราบดังนี้ :- สามเมนนำอามิสมีวาสารเป็นต้น ของภิญญามีเก็บไว้ใน ก้นปิกานุ รุ่งนี้น หูถาวะ อามิสนัน ไม่เป็นอันโตวคละ. สามเมนเอาของส่งใส่สิ่งหนึ่งมีในลายเป็นต้น ที่เก็บไว้ใน อากัปกิริยา ใสลงในอามิสมีวาสสารเป็นต้นนั้นถวาย, อามิสนัน จัดเป็นมุมสันนิษ เป็นต้นในมหาอามิสนันก็เพียงแต่ชื่อ เท่านั้น. ภิญญูเอาเนนในที่เก็บไว้ในอากัปกิริยา และผักที่เป็นยาวชีวิต ทอดเข้าด้วยกันแล้วฉัน ผักนั้นเป็นของปราศจากอามิส ควรฉันได้เจ็ด วัน ถ้ากิณฐฉันปนกับอามิส, ผักนั้นเป็นอันโตวคะตะด้วย เป็นสาม- ปิกะด้วย. ความระคันในทางก็หลีกทุกอย่าง พึงทราบโดยอายุตินี้. ถามว่า ก็กับปิกะภูมิฬานี้ เมื่อไรจะละวัตถุล่า ? ตอบว่า ควรทราบอาสานั้นติ๊กก่อน กับปิกะภูมิในทีส่งทำ เสียดบนเสา หรือในชิงฝา, กับปิกะกุสิน จะละวัตถุ ต่อเมื่อเสา และเชิงฝ้าแทงถูกริ้วเสี้ยนแล้ว แต่ด้านบนทั้งหลายเปลี่ยนเสาาหรือ เชิงฝาเสีย, เสาหรือเชิงฝาใด ยังคงอยู่, กับปิกะภูมิต้องอยู่บนเสา