การห้ามบริโภคเนื้อสัตว์ตามพุทธศาสนา : หน้า 58/183

ประโยค - ติดสมันปาสักท่า อรรถถภาพวีรชัย มหาวรร ตน ๒ - หน้า ๒๘๔ ก็รีบจากับปิยมังสะแหละนั่น เนื้อมนุษย์ อันพระผู้มีพระภาค ทรงห้าม ก็เพราะมนุษย์มีชาติเหมือนคน เนื้อช้าม้า ที่ทรงห้าม ก็เพราะเป็นราชพาหนะ เนือสัตว์และเนื้อที่ทรงห้าม ก็เพราะเป็น ของสกปรก เน อ ส อย่างนี้อรัชสีที่เป็นดัง ที่ทรงห้าม ก็เพื่อจะต้อง การความไม่มีอันตรายแก่คน จะนี้แล เนื้อก็ดี กระดูกก็ดี เลือดก็ดี หนังดี ก็ ดี แหงสัตว์ ๑๐ ชนิดมีมนุษย์เป็นต้นเหล่านี้ ไม่ควรทั้งหมด ด้วยประการฉะนี้ เมื่อภัทรู้ก็ ตาม ไม่รู้ก็ ตาม ฉันอย่างเดียว คงเป็น อาบัติต่าง, รู้เมื่อ, พี่แสงเมื่อกัน, ไม่ถามก่อน รับด้วยตั้งใจว่า "เราจักกัน" ต้องทุกกุฎ มะเพราะรับ รับด้วยตั้งว่า "จักถามก่อน ถึงกัน" ไม่เป็นอาบัติ อันซึ่ง เป็นอาบัติแต่เฉพาะกิริยาผู้ละฉันนี้อันนี้เป็นอุทธิลังสะ, เธอรู้ในภายหลัง [๑๔๕] ไม่ควรปรอับบัติ [ว่าด้วยทรงอนุญาตอุเป็นต้น] บทว่า เอโก มีความว่า เราไม่มีเพื่อนเป็นที่สอง ข้อว่า ปฏูอุญญ อมุโญ มุโคพิณฺโณ ปฏิยาเทนฺตูว่า มีความ ว่า ไม่น่า จ พราหมณ์นั้นให้ตัดแต่งอุเป็นต้น ใช้ทรัพย์หมดไป แสนหนึ่ง ในที่สุดแห่งอน โมนทนาถา พึงทำการเชื่อมนาว่า ปฏิยุตฺติ อิฏฺฏิโต ด้วยคำว่า อลมว ทฺูย นี้ แปลว่า "ควรแก่ที่จะให้แก่