อธิฐานในพระวินัยมหาวรร ตอน ๒ : หน้า 132/183

ประโยค - ตะใจสมดังปาสักโกอรรถภาพพระวินัยมหาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 358 ศาสนบางแห่งดีมิเมื่อเทียบฉบับก เข้าสู่เฉพาะเรือนหลังหนึ่งกดีดี, กิเลฬ ภิกขัทหลายในนั้น เห็นเธอแล้วถามเนื้อความนั้นแล้วแบ่งกัน ถือเอา เป็นอันถอดออกด้วยดีเหมือนกัน. วินิจฉัยในว่า อธิฐานู นี้ พึงทรงดังนี้ :- อันภิกษุอธิฐาน พึงรู้จักวัตร ความผิดศราว่า ภิกษุนั้น พึงถือมงประกาศเวลาแล้ว คอนหน่อยหนึ่ง ถ้าภิกษุทั้งหลายมาตาม สัญญาจะงงหรือก่อกำหนดเวลา พิงแบ่งกันภิกษุเหล่านั้น ถ้าไม่มา, พึงอธิฐานว่า "จิวเหตนีถึงแก่เรา." เมื่ออธิฐานแล้วอย่างนั้น จิวทั้งปวงเป็นของเราเท่านั้น ส่วนลำดับไม่คงอยู่ ถ้าขึ้นทีละ ผืน ๆ ถือเอาอย่างนี้ว่า "นี้ส่วนที่หนึ่ง ถ้าเรา, นี้ส่วนที่สอง," อธิฐานว่าเธออธิฐานแล้ว เป็นอันถอดออกแล้วดี แต่ลำดับคงอยู่. จิวเป็นอธิฐานผู้นั้นให้ถือเอาอยู่ อย่างนั้น อธิฐานแล้วเหมือนกัน, แต่ถ้ากิฏฐีจะงงหรือไม่ก็ดำตาม ประกาศเวลาหรือไม่ประกาศก็ดาม ถือเอาด้วยทำในใจว่า "ที่มีแต่เราเท่านั้น จิวเหล่านี้ย่อมเป็น ของเฉพาะเรา," จิวเหตนันนึ่ง เป็นอันถอดเอาไม่ชอบ. หากเธอก้อ เอาด้วยทำในว่า "ที่ไม่มีใคร ๆ อื่น, จิวเหล่านี้ย่อมถึงแก่เรา." เป็นอันถอดด้วยดี. สองงว่า ปฏิตต คูส มีความว่า เมื่อสลากในส่วนอันหนึ่ง สักว่าให้จบแล้ว, เมื่อมีภิกษุตั้งพันธูป, [๒๔๕] จิวรชื่อว่าอธิฐาน ทั้งปวงถือเอาแล้วเท. ข้อว่า นากามา ภิกโ ภคา ทาทพ์โห มีความว่า ก็ถ้าว่า ภิกษุ