คติสงบปาสาทิภา อรรถาคารวะวิเนย มหาวรรค ตอน ๒ : หน้า 95/183

ประโยค - คติสงบปาสาทิภา อรรถาคารวะวิเนย มหาวรรค ตอน ๒ - หน้า ๓๒๑ บทว่า พิสิมา กุตตุส มีความว่า ไปสู่วันอีกนึ่งไกลเทียว สองบทว่า เฮ ว โหติ มีความว่า ความรำพึงอย่างน้อยน้อม เพราะได้เห็นสนามะที่หวานร หรือสาหสบัติในวัดนั้น ส่วนการร้องสุญมัความเสื่อมเป็นที่สุดนี้ อาวาสปลิโพธขาด่อน จริงอยู่ อาวาสปลิโพธนั้น ย่อมขาด ในเมื่อSkเกิดความคิดในจิต ขึ้นว่า "เราจักไม่กลับมาจะ" เท่านั้น อันที่จริง ถึงในคัมภีร์วิวร ท่านกล่าวว่า "การร้องสุญมัวามเสื่อมเป็นที่สุด พระสุคเจ้าผู้เป็น เผ่านพระอาทิตย์ในแล้ว, เมื่อกุฎีหลักไปด้วยคิดว่า "เราจักทั้งอาวาสนี้เสื่อม" ดังนี้ อาวาสปลิโพธขาด ก่อน จิรปลิโพธขาดเมื่อจิรารเสร็จแล้ว" แม่ในการแจกมิติกทีเหลือ พึงทราบเนื้อความโดยนี้นี้ แต่ในมติกา ที่เหลือ มีแปลกันดังนี้ :- [๒๐๘] ในการร้องสุญมัวามตกลงใจเป็นที่สุดปลิโพธัง สองอ้อมขาดพร้อมกัน ในเมื่อมตว่าเกิดคิดนี้ว่า "เราจักไม่ให้ ทำจีวรนี้ละ" เราจึงไม่กลับละ" ดังนี้ที่เดียว. เท่านั้น (ในคัมภีร์ วิวร) ท่านกล่าวว่าไว้ว่า "การร้องสุญมัวามตกลงใจเป็นที่สุด พระสุคเจ้าอันผู้ เป็นเผ่านพระอาทิตย์ตรัสไว้แล้ว, เมื่อกุฎีหลักไปด้วย คิดว่า "เราจักทั้งอาวาสนี้เสื่อม" ดังนี้ ปลิโพธทั้งสอง ขาดไม่ก่อนไม่หลังกัน"