บทวิเคราะห์พระไตรปิฎก : หน้า 111/183

ประโยค - ตัดสนมาปาสกำ อรรคถาพระอิ่น หาวรร ตอน ๒ - หน้าที่ 337 ได้ยินว่ากุเหล่านั้น กำหนดเนื้อความแห่งบอกอันหนึ่งว่า “ด้วยจิวตามมิตามใจ” อย่างนี้ว่า “ด้วยจิวรเป็นของคุณดีหรือด้วยผ้า บังสุก". บทว่า นากมสู มีความว่า กุเหล่านั้นไม่อยู่ จนกว่า พวกเธอจะมาจากป่า, คือหลีกไปเสียก่อน. สามบทว่า นากาม ภาติ มีความว่า ไม่ปรารถนาจะให้ถือว่า, แต่ปรารถนาจะให้เร ะ, ควรให้. บทว่าอาคมสู คือ รออยู่ในที่ใกล้. ด้วยเหตุนี้ พระผู้-พระภาคจึงตรัสว่า “ภูกึ่งหลาย เราอนุญาตให้กุเหลุผู้ไม่อยากให้ ต้องให้ส่วนแบ่งแก่กุเหลุหลายผู้คอย".[๒๒] ก็ว่านั้น มนุษย์ทั้งหลาย ถวาว่า “ท่านผู้มีโอทังหลาย ผู้มายืนอยู่แท่นนั้น จงเออา,” หรือ กระทำเครื่องหมายว่า “ท่านผู้มีอุทังหลาย ผู้มายืนแล้ว จงเออา" ดังนี้แล้วไปเสีย; จิวรอมถึงแก่กุเหลุแม้ทุกองค์ ผู้มายืนแล้ว. ถ้าเขา ดังนี้แล้วไปเสีย; กุเหลูอือเอาท่านั้นเป็นเจ้าของ. สองบทว่า สกาล โอภาคี มีความว่า เข้าไปทรงไป, หรือ เข้าไปโดยคติเดียวกัน. หลายบทว่า เต กติก กฎาวา มีความว่า (กุเหล่านั้น) ทำกติกากันไว้แตภายภายนอกว่า “เราจากแบ่งบังสุกัลได้แล้วคือเอา ทั่วกัน." [ว่าด้วยเจ้าหน้าที่รับวรรเป็นต้น] วิจฉฉในข้อความ โยน ฉนากัดดี คุฏิต เป็นอาติ พึงทราบ