อธิกรณ์พระวินัยมหาวรรค ตอนที่ ๒ : หน้า 178/183

ประโยค - ตตอนสัมปาป้าสำหรับ อธิกรณ์พระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้า ที่ 403 บทว่า อาวิฉาน มีความว่า ช้างใหญ่ผันั้น ย่อมกินน้ำเจือคม ซึ่ง ช้างเหล่านี้ เมื่อลงดื่มก่อนลายเสียแล้ว [๒๗] บทว่า โอกาหคือ จากท่า สองบทว่า นากสุต นาเคน คือ แห่งสัตว์ใหญ๋ คือ ช้าง ด้วยผู้เป็นใหญ่ คือ พระพุทธเจ้า บทว่า อิสาณทุตส คือ ผู้มงเข้ากับอนรถ บทว่ากา ยกโท รรค์ มะ สน มีความว่า สัตว์ใหญ่ คือ ช้างนี้ เป็นผู้เดียว คือยับยั้ง รื่นรมย์ในป่า เหมือนผู้ประเสริฐ คือ พระพุทธเจ้า เพราะฉะนั้น จิตของสัตว์ใหญ่นั้น ชื่อว่า เสมอด้วย ท่านผู้ประเสริฐ คือเป็นเช่นเดียวกัน ด้วยความยินดีในความเป็น ผู้เดียว พึงทราบความในคำว่า ยกภิรุติ วิริตตวา นี้ว่า พระผู้ม พรภาเสด็จอยู่บ้านป่าลเลยยะนัน ตลอดไตรมาส คำศัพท์กัน ได้ แพร่หลายไปในทิ้งปวงว่า "ได้ยิ่นว่า พระผู้มีพระภาค อันภิญญาชาว เมืองโกสัมพีเย็นด้วยเหตุเท่านี้ จิ้งเส็ตรเข้าไปอยู่ตลอดไตรมาส" หลายบทว่า อด โข โกลสมิทา อุปสกา มีความว่า ครั้ง นั้นแล พวกอุบาลชาวเมืองโกสัมพี ได้ฟังข้อคำกล่าวกันนี้ ข้าเจ้าจักพรณาอภากราววัด ดู่ มีกว่า อธม์ ธมโม เป็นฉัน ในสงฆเดาทันทีนะ บทว่า อาทาย ได้แก่ ฝั่งแห่งลักษี บทว่า วิรุตตได้แก่ ว่าง