บทความเกี่ยวกับผู้พยาบาลไข้ : หน้า 140/183

ประโยค - ติดสนิมปาสำหรับ อรรณภะพระเวช มหาวรร ดอน ๒ - หน้าที่ 365 ทั้งสองรูป. รูปหนึ่งโรงพยาบาลแล้ว ไปในที่ไหน ๆ เสีย ด้วยบรรของภูมิ ใช้ หรือด้วยบรรของตน คิดว่า "เราเก็บภาพยาบาลอีก," แม็กญ็นนี้ ก็ควรให้. รูปหนึ่งโรงพยาบาลอยู่่นแล้ว ทอดธรไปเสียว่า "บัณฑ์ เรา ไม่สามารถ," [๒๖] แม้ว่า ภูมิ๋ไม่ธรมภาพในวันนั้นเอง, ไม่พึงให้ส่วนแห่งผู้พยาบาล. ขึ้นชื่อว่า ผู้พยาบาลไข้ เป็นคุณลักษณ์ หรือเป็นบรรพดิ หรือ โดยที่สุด แม้เป็นมฏูกัดตามที่, ทุกคนอ่อนใด้ส่วน. หากว่าของ ภูมุ้นั้น มีแต่สักมาตรและจิวเท่านั้น, ของอื่นไม่มี, บตรและ จิวทั้งหมด พึงให้แก่ผู้พยาบาลไข้เท่านั้น, แม้ว่า จะราคา ดังนั้น. แต่ผู้พยาบาลเหล่านั้น ย่อมไม่ได้รับบำรบมากอย่างอื่น, บริจารอย่างอื่น ย่อมเป็นของสงมเท่านั้น. สิ่งของที่เหลือมากและมี ราคามาก, ใครจึงมีราคาน้อย, บริจารคือใครจึงพึงถือเอา จากสิ่ง ของที่เหลือนั้นให้, บกตรใครจึงวังทั้งหมอคือนผู้พยาบาลไข้ ย่อม ได้จากของสงมที่เกี่ยว. ก็เทว่า ภูมิ๋ไข้นั้น ยังเป็นอยู่ที่เดียว ได้ปลงบบริของตนทั้ง หมดให้แก่ใคร ๆ เสีย, หรือว่าว่าใคร ๆ ได้ถือวิสาสะเอาเสีย, ของนั้น เธอให้แล้วแก่ผู้ใด, และอันผู้ใดถือเอาแล้ว, ย่อมเป็นของผู้ฉันเท่ากัน นั้น. ผู้พยาบาลไข้ยอมได้ด้วยความชอบใจของผู้ฉันเท่านั้น.