การตัดสินในการตัดจีวรตามพระวินัยมหาวรรค : หน้า 90/183

ประโยค - ตัดสินปาสำหรับอรรถภาพพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้า ที่ 316 ยีสิบสี, กฤษณ์เป็นอนรานด้วยอาการสิบเจ็ด." บรรดาบเหล่านั้น กล่าวว่า อุณฺติจิตมจตุเตน ได้แก่ ด้วยสักว่า กะประมาณด้านยาวและด้านกว้าง จริงๆ แล้วคือกะประมาณ ขอบใช้ เล็บเป็นต้นกีดแสดงที่กำหนดตัด accordingly, หรือหน้าพากเป็นต้น เพื่อจำประเทศนั้น ๆ เพราะเหตุนี้น การกะประมาณนั้นพระผู้พระ ภาคจึงตรัสว่า "สักว่ายขึ้นจอ." บทว่า โรฆมฑุตน คือ ด้วยสักว่ารักผ้าถิ่น. บทว่า จีวรจิวรณรมุตตน คือ ด้วยสักว่างอย่างนี้ว่า "จงเป็น จีวรห้ามขึ้น" หรือว่า "จงเป็นจีวรรดิ์ขันติ" หรือวา "จงเป็น จีวรเก็บขันธ์" หรือว่า "จงเป็นจีวรสีบีดอดขันติ." บทว่า เภาณมฑุตน คือ ด้วยสักว่าศักดิ์ผ้าถามที่แล้ว. บทว่า พุนฺรมฑุตน คือ ด้วยสักว่านา ด้วยกัสดีเนา. บทว่า โอฏฺฐิภูฏีรณรมุตตน คือ ด้วยสักว่าขึ้นตามยาวตาม แนวค่ายที่นา. บทว่า กนฺคสูรณรมุตตน คือ ด้วยสักว่าวิต่วงผ้า. บทว่า ทุพฺผาศมุมรกฺรณรมุตตน คือ ด้วยสักว่ายิ่งผ้าคามสอง ผนิดติปะกันเข้า. [๒๕] อีกอย่างหนึ่ง มีความว่า "ด้วยสักว่ายิ่งผ้าคร. ทำ ให้เป็นผ้าคามท้องแห่งผ้าคามผืนแรกที่เชื่อมต่อไว้แล้ว" ดังนี้บ้าง. ในมหาปัจเจก กล่าวว่า "ด้วยตัดผ้าร่องจีวรปกติ." ส่วนใน