ความเข้าใจในจิตและอารมณ์ ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 หน้า 34
หน้าที่ 34 / 183

สรุปเนื้อหา

บทความนี้วิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างจิตกับอารมณ์ เน้นความสำคัญของการฝึกจิตให้พ้นจากกิเลสเพื่อเข้าสู่นิพพาน แสดงถึงความตั้งมั่นในจิตและการเห็นถึงความเกิดและดับของอายตนะ หวังให้ผู้อ่านเข้าใจว่าจิตที่สงบปลอดจากกิเลสคือจิตที่สามารถเข้าถึงนิพพานได้ตามธรรม

หัวข้อประเด็น

-ความสัมพันธ์ระหว่างจิตและอารมณ์
-การฝึกจิตให้พ้นจากกิเลส
-การเห็นความเกิดและดับในอายตนะ
-ความสำคัญของสมาธิ
-การเข้าถึงนิพพานในธรรม

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - ตดูสมดับสักักาอธรรกาธวะร วนวรร ตอน 2 - หน้าที่ 260 บทว่า อมิสสิกิติ มีความว่า จิตของท่านอันอารมณ์ทำให้เจือ ด้วยกิเลสไม่ได ้ (อธิบายว่า) อารมณ์ทั้งหลายย่อมทำจิตให้เป็นธรรม- ชาติเกิดกับกิเลสทั้งหลาย เพราะไม่มีกิเลสเหล่านั้น จิตของท่านจึงชื่อว่า อันอารมณ์ทำให้เจือด้วยกิเลสไม่ได ้ [๔๕๐] บทว่า ธิต ได้แก่ ตั้งมั่น บทว่า อนุญุชปูฏฺ ได้แก่ ถึงความไม่หวั่นไหว บทว่า ยอญฺสุสาปูฏฺ ได้แก่ เห็นทั้งความเกิด ทั้งความ ดับแห่งจิตนั้น สองบทว่า เนกขมุมํ อภิญฺญตสุต ได้แก่ ตรัสพระอรรถ ตั้งอุ จ พระอรรถนั้นเอง พระโลภูวิลิษธ ร คำแล้วแม้วขอบน ที่เหลือทั้งหลาย บทว่า อุปาทานกุยสุส เป็นอัญญ لحกิตติ ไชโนในอรรถแห่งทุติย าวิคติ สองบทว่า อสม โมญฺจ เจตโล ได้แก่ และความไม่หลงงมงาย แห่งจิต วิบูล้นน อน ไปแล้ววว สองบทว่า ทิสฺวาม อายตนุปทา ได้แก่ เห็นความเกิดและ ความดับแห่งอายตนะทั้งหลาย หลายบทว่า สมุท จิตตุ วิญฺญ จติ มีความว่า จิตย่อมหลุด พันด้วยอำนาจสมาธิ เพราะข้อปฏิบัติเครื่องเห็นอันนี้ โดยชอบ คือตามเหตุตามผล ได้แก่ น้อมไปในนิพพานเป็นอารมณ์ บทว่า สนฺติจุตฺตส ได้แก่ มีจิตเผือกเย็น
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More