อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ ตติยสมันตปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัย มหาวรรค ตอน 2 หน้า 164
หน้าที่ 164 / 183

สรุปเนื้อหา

ในบทนี้กล่าวถึงความสำคัญของกรรมในพระพุทธศาสนา โดยเฉพาะกรรมที่ทำโดยภิกษุและวิธีการที่ถูกต้องตามหลักวินัย ทางกระทำดังกล่าวถือเป็นกรรมที่ถูกต้องตามธรรม การติเตียนหรือการประกาศชื่อวินัยนั้นมีความหมายลึกซึ้งที่เชื่อมโยงกับความสำนึกในการปฏิบัติของภิกษุ เทียบกับกรรมที่ถูกคัดค้านและอำนาจของกรรมในที่นี้ ทั้งนี้เพื่อนำไปสู่วินัยที่แท้จริงภายใต้การแสวงหาศีลและจริยธรรมที่สมควรในพระพุทธศาสนา โดยที่บทนี้เป็นการชี้แจงถึงกรรมที่ไม่ถูกต้อง

หัวข้อประเด็น

- ความสำคัญของวินัยในพระพุทธศาสนา
- กรรมและการปฏิบัติของภิกษุ
- การคัดค้านกรรมในวินัย
- ธรรมะที่ทำตามหลักธรรม
- การโจทและการประกาศชื่อวินัย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

ประโยค - ตลอดสมณาปาสาทิกา อรรถกถาพระวินัยมหาวรรค ตอน ๒ - หน้าที่ 389 เป็นนาฏิ กรรมที่ทำด้วยวัตถุเป็นจริง จัดเป็นกรรมที่ทำตามธรรม; ความว่า ภิกขุพอพยั ไม่ทำอย่างนั้น. แม่แจ้งว่า อฏฺตจตุริป วิญฺญ กุมฺม, อฏฺตจตุริป สตฺถุ- สานา กุมฺม ก็นี้แล. ก ไทยวณฺญะแสติฺฏฺฏุสทธา การโจทและการ ประกาศชื่อวินัย. ญาติฺติสัมปทาและอนุสาวนสัมปทา ชื่อสัปปุฏาสนา, ความว่า ภิกษุพอพยัทำกรรมเว้นจากการโจท การประกาศฌฏฺฏิ- สัมปุฏาสนา และอนุสาวนสัมปทานั้น. บทว่า ปฏฐูกฺกถติ ได้แก่ กรรมที่ถูกคัดค้านและอันเธอขึ้น ทำ. กรรมใด อนุกญฺญูขึ้นในเมื่อกิจฺเหลาอันคัดค้านอยู่, กรรมนัน- จัดเป็นกรรมที่ถูกคัดค้านและอนุกญฺญูขึ้น; ความว่า ภิกษุพอพยั ทำกรรมเช่นนั้นบ้าง. [กรรมมก] [๒๓] ในโนว่า ย Yeมามีภิ Sub กุมฺมม เป็นอาทิ คำว่า "ธรรม" เป็นชื่อแห่งมติ. เพราะเหตุั้น กรรมใด สงไม่ทำโดยอิสมาํที่พระผูพระภาคตรัสไว้, กรรมนัน พึงทราบว่า "กรรมไม่เป็นธรรม." ความสงเคราะในคามมิการนี้ เท่านั้น. ส่วน ความผิดกรรมแล้วในบทนี้นแล. ก็ความผิดกรรมแล มาแล้วด้วยอำนาจแห่งอฏฺฐกิฏิยกรรมและ ฏฺฐกิฏิฏฏกกรรมเท่านั้น. อนึ่งอฏฺฐกิฏิกรรม ไม่มีความคลาดเคลื่อนหรือความ ทำโดยประกอบอย่างอื่น เหมือนในอฏฺฐกิฏิยกรรมและอฏฺฐกิฏิฏฏกกรรม,
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More