ดีตสมุนไพร ศักดิ์กาดพระวินัย มหาวรรณ ตอน ๒ : หน้า 61/183

ประโยค - ดีตสมุนไพร ศักดิ์กาดพระวินัย มหาวรรณ ตอน ๒ - หน้า 287 ทั้งหลาย มีอยู่เท่าใด. สองบ่าวว่า อิก อุกคณΗ มีความว่า เมืองปูลิณดร ซึ่ง เป็นแดนแห่งพระอริยะ เป็นสถานแห่งการค้าของมนุษย์หล่านั้น นี้ จักเป็นเมืองยอด. บทว่า ปุญกนธ์ ได้แก่ เป็นสถานที่แก่ท้อสินค้า. มีค่าอธิบาย ว่า "จักเป็นสถานที่แก่ผู้ค้นทั้งหลาย." วิจินฉายว่า อุกิโตว่า เป็นต้น พีงรานดังนี้ :- วา ศัพท์ ใช้ในสมุจจอคคะ, จริงอยู่ บรรดาส่วนเหล่านั้น อันตรายมีแก่ส่วนหนึ่ง จากไฟ แก่ส่วนหนึ่ง จากน้ำ แก่ส่วนหนึ่ง จากภายใน คือ ความแตกแยกแห่งกันและกัน. การข้ามฟาก. บทว่า อุฬุมป ได้แก่ ฉพานะที่ซบติดอล้มลุก เพื่อ ประโยชน์แก่การข้ามฟาก. บทว่า กุลิ ได้แก่ ฉลานะที่เขาทำผูกมัดด้วยเสาวัลย์เป็นต้น. คำว่า อุณฌาว นี้ เป็นชื่อของอุตกสถาน ทั้งลึกทั้งกว้าง ราว โขนึ่ง โดยอำเภหนออย่างต่ำที่สุดแห่งกำหนดทั้งปวง. แม่น้ำ พระผู้พระกามทรงประสงค์ในบทว่า สร นี้. มิคา อธิบายว่า "ชุนเหล่าใครข้ามสระ คือ ต้นหา ทั้งลึกทั้งกว้าง, ชน เหล่านั้น ทำสะพาน กล่าวคือ อธิบรรรสะลา คือ ไม่แตะต้องเลย ซึ่งสะระน้อยทั้งหลาย จึงข้ามสถานอันอุ่นเต็มด้วยน้ำได้; คงนี้ แม ปรารถนาจะข้ามน้ำ มีประมาณน้อยนี่ ย่อมผุผแผล, ส่วนพระ- พุทธเจ้า และพระพุทธสาวกทั้งหลาย เป็นชนผู้มีปัญญา เว้นแต่เสีย