ข้อความต้นฉบับในหน้า
ปรุงแต่ง ยังผลให้ “หยุด” ตลอดไป เป็น “มรรค” มีความหมาย
ว่า เป็นเหตุน่าออกจากทุกข์ เมื่อทรงจําแนกธรรมแล้ว ก็ทรง
นำไปสั่งสอนตลอดเวลาแห่งการประกาศพระศาสนา
อนึ่ง ภาวะที่พระองค์ทรงเป็นที่นับถือของชาวโลกอย่าง
กว้างขวาง การที่พระองค์ทรงบำบัดทุกข์ทางกายและใจให้แก่
หมู่ชนที่เข้าไปเฝ้า การที่ทรงอุปการะชนเหล่านั้นด้วยอามิส
ทานและธรรมทาน ตลอดจนทรงพระปรีชาสามารถชักนำให้
สัตว์ทั้งหลายประสบความสุข ทั้งที่เป็นโลกียะและโลกุตตระ
คุณสมบัติเหล่านี้คือที่มาของพระนามว่า “ภควา
๕) ผู้คบวิหารธรรมฝ่ายดี หมายความว่า พระองค์ทรง
เสพทิพยวิหาร พรหมวิหาร อริยวิหาร ทรงเสพความสงัดทาง
กาย ทางใจ สงบอยู่ในธรรมกาย ทรงเสพรสแห่งอมตธรรม
หรือนิพพาน เพราะเหตุนี้พระองค์จึงทรงพระนามว่า “ภควา
๖) ผู้คายตัณหาในภพหมายความว่า พระสัมมาสัมพุทธ
เจ้าทรงเป็นพระอรหันต์ หมดจดจากอาสวกิเลสทั้งปวง ย่อม
บรรลุนิพพาน ไม่มีการเวียนกลับไปสู่ภพ ๓ อีก เพราะเหตุนี้
จึงทรงพระนามว่า “ภควา
๑๑๗