ความสำคัญของสติในพระพุทธศาสนา : หน้า 188/371

ในการเหลียว ในการคู่เข้า ในการเหยียดออก ในการทรงสังฆาฏิ บาตรและจีวร ในการฉัน ในการดื่ม ในการเคี้ยว ในการลิ้ม ในการถ่าย อุจจาระปัสสาวะย่อมทําความรู้สึกตัวในการเดิน การยืน การนั่ง การนอน การตื่น การพูด การนิ่ง มหาบพิตร ภิกษุชื่อว่า เป็นผู้ประกอบด้วยสติ สัมปชัญญะ ด้วยประการดังกล่าวมานี้แล ตามรูปศัพท์ คำว่า “สติ” หมายถึง ความระลึกได้ นึกได้ อาการที่จิตฉุกคิดขึ้นได้ เช่นฉุกคิดขึ้นได้ว่า ถึงเวลาสวดมนต์แล้ว เป็นต้น ดังนั้น “สติ” จึงเป็นอาการที่จิตนึกขึ้นได้ ซึ่งตรงข้าม กับอาการที่เรียกว่า “เผลอ” หรือ “ลืม” ในพระพุทธศาสนา ถือว่า “สติ” เป็นธรรมที่มีอุปการะ มาก กล่าวคือ “สติ” ช่วยไม่ให้งานการเสียหายเพราะลืม ะ ทั้งนี้เพราะการงานบางอย่าง ถ้าลืมเสียย่อมจะเกิดความเสีย หายร้ายแรงได้ เช่น หมอลืมให้ยาคนไข้ คนไข้ก็อาจเสียชีวิต พระลืมลงสวดปาฏิโมกข์ก็ต้องอาบัติ เป็นต้น ดังนั้นสติจึงเป็น สามัญญผลสูตร ที. ส. ๙/๑๒๓/๔๔ ๑๘๖