สังฆกรรมและความสำคัญในพระพุทธศาสนา : หน้า 347/371

ว่า สงฆ์ที่ต่างฝ่ายกันจะไม่ทำสังฆกรรม” ไม่ทำอุโบสถ" ไม่ทํา ปวารณา” ร่วมกัน ตัวอย่างสังฆเภทในสมัยพุทธกาลก็คือ การกระทำของ พระเทวทัต หลังจากที่ประสบความล้มเหลวเกี่ยวกับการเสนอข้อ ปฏิบัติ ๕ ประการ ต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อแสดงว่าตน เคร่งครัดกว่า แต่ถูกพระพุทธองค์ปฏิเสธ ครั้นต่อมาเมื่อถึงวัน อุโบสถ พระเทวทัตก็พยายามชักชวนพระบวชใหม่มาเป็นพวก แล้วพาภิกษุเหล่านั้นแยกไปทำอุโบสถ ณ ตำบลคยาสีสะ 9 สังฆกรรม คือ กิจที่กระทำโดยที่ประชุมสงฆ์ ตั้งแต่ ๔ รูปขึ้นไป ภายในเขตสีมา(เขตโบสถ์) เช่น การอุปสมบท เป็นต้น ต การทำอุโบสถ คือ การลงฟังพระปาฏิโมกข์ของพระสงฆ์ทุก ๆ กึ่งเดือน ในอุโบสถ 6 การทำปวารณา คือ การเปิดโอกาสให้ว่ากล่าวตักเตือนกัน โดยในวันสุดท้ายแห่งการจำพรรษา คือในวันขึ้น ๑๕ ค่ำ เดือน ๑๑ ซึ่งเรียกว่า “วันมหาปวารณา” นั้น ภิกษุทุกรูปที่มาประชุม กันจะกล่าวปวารณา เปิดโอกาสให้ว่ากล่าวตักเตือนซึ่งกันและกัน ข้อปฏิบัติ ๕ ประการ ที่พระเทวทัตทูลเสนอต่อพระสัมมาสัมพุทธเจ้า คือ ๑. ให้ภิกษุอยู่ป่าตลอดชีวิต เข้าสู่บ้านมีโทษ ๒. ให้ถือบิณฑบาตตลอดชีวิต รับนิมนต์มีโทษ ๓. ให้ถือผ้าบังสุกุลตลอดชีวิต รับจีวรที่ชาวบ้านถวายมีโทษ ๔. ให้อยู่โคนไม้ตลอดชีวิต เข้าสู่ที่มุงบังมีโทษ ๕. ห้ามฉันเนื้อสัตว์ตลอดชีวิต ถ้าฉันมีโทษ ๓๔๕