จิตสมาธิและการนิรมิต : หน้า 234/371

“ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผ่อง แผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส นุ่มนวล ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อม โน้มน้อมจิตไปเพื่อนิรมิตรูปอันเกิดแต่ใจ คือ นิรมิตกายอื่นจากกายนี้ มีรูปเกิดแต่ใจ มี อวัยวะน้อยใหญ่ครบถ้วน มีอินทรีย์ไม่บกพร่อง... ...มหาบพิตร เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงชัก ไส้ออกจากหญ้าปล้อง เขาจะพึงคิดอย่างนี้ว่า นี้หญ้าปล้อง นี้ไส้ หญ้าปล้องอย่างหนึ่ง ไส้ อย่างหนึ่ง แต่ก็เป็นไส้ที่ชักออกจากหญ้าปล้อง นั่นเอง อีกนัยหนึ่ง เปรียบเหมือนบุรุษจะพึงชัก ดาบออกจากฝัก เขาจะพึงคิดอย่างนี้ว่า นี้ดาบ นี้ฝัก ดาบอย่างหนึ่ง ฝักอย่างหนึ่ง แต่ก็เป็น ดาบที่ชักออกจากฝักนั่นเอง อีกนัยหนึ่งเปรียบ เหมือนบุรุษจะพึงดึงงูออกจากคราบ เขาจะพึง คิดอย่างนี้ว่า นี้งู นี้คราบ แต่ก็เป็นงูที่ดึงออก จากคราบนั่นเอง ข้อนี้ฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล... เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผ่องแผ้ว ไม่มี ๒๓๒