พฤติกรรมการพูดของพระภิกษุ : หน้า 151/371

พระภิกษุบางรูปก็พยายามพูดเอาอกเอาใจยกยอคฤหบดี ต่าง ๆ นานา ด้วยเกรงว่าคฤหบดีที่น้อมนำลาภสักการะมาสู่ ตนนั้นจะเหินห่างไปเสีย พระภิกษุบางรูปก็พยายามพูดเกี้ยว ทานบดีให้ถวายทานใหม่อีก โดยการพูดสรรเสริญการถวาย ทานของเขาในครั้งก่อน (ทั้งนี้ไม่รวมถึงการกล่าวยกใจ เพื่อให้ ทายกทายิกาได้ระลึกถึงบุญ และมีใจปีติเบิกบานในบุญกุศล) พระภิกษุบางรูป เมื่อเห็นอุบาสกถืออ้อย (หรือของขบ ฉันอื่น ๆ) มาก็แสร้งพูดว่า อ้อยนั้นคงจะอร่อยกระมัง ครั้นเมื่อ อุบาสกตอบว่า ต้องลองฉันดูจึงจะรู้ พระภิกษุจึงพูดใหม่ว่า ถ้า ตนจะบอกให้อุบาสกถวายอ้อยให้ก็จะไม่เหมาะไม่ใช่หรือ ครั้น แล้วอุบาสกก็อาจจะถวายอ้อยให้ เพราะเข้าใจว่าพระภิกษุรูป นั้นอยากฉันอ้อย การพูดเช่นนี้ของพระภิกษุจะโดยเจตนาหรือ ไม่ก็ตาม ล้วนจัดเป็นเรื่องของการพูดพิรี้พิไรทั้งสิ้น จะเห็นว่าพฤติกรรมของพระภิกษุที่จัดเป็น “ลปนา” คือ พูดพิรี้พิไรนั้น มีตั้งแต่การพูดจาตีสนิทหรือดักคอทานบดี การ พูดประชาสัมพันธ์ชื่อเสียงของตนกับทานบดี การพูดเอาอก เอาใจ พูดเกี้ยว พูดยกตนหรือพูดถ่อมตนกับทานบดี จนถึง ประพฤติถ่อมตนเข้าไปรับใช้ทานบดี เจตนาของพระภิกษุเหล่า ๑๘๙