ความสันโดษในธรรมวินัย : หน้า 192/371

“มหาบพิตร ภิกษุในธรรมวินัยนี้ เป็นผู้ สันโดษด้วยจีวรเป็นเครื่องบริหารกาย ด้วย บิณฑบาตเป็นเครื่องบริหารท้อง เธอจะไปทาง ทิสาภาคใด ๆ ก็ถือไปได้เอง มหาบพิตร นกมี ปีกจะบินไปทางทิสาภาคใด ๆ ก็มีแต่ปีกของตัว เป็นภาระบินไปฉันใด ภิกษุก็ฉันนั้นแล เป็นผู้ สันโดษด้วยจีวรเป็นเครื่องบริหารกาย ด้วย บิณฑบาตเป็นเครื่องบริหารท้อง เธอจะไปทิสา ภาคใด ๆ ก็ถือไปได้เอง มหาบพิตร ภิกษุชื่อว่า เป็นผู้สันโดษ ด้วยประการดังกล่าวมานี้แล” “สันโดษ” คือ ความยินดีในของของตน พอใจด้วยปัจจัย ๔ คือ ผ้านุ่งห่ม อาหาร ที่นอน ที่นั่ง และยา ตามมีตามได้ การ มีความสุขความพอใจด้วยเครื่องเลี้ยงชีพที่หามาได้ ด้วยความ เพียรพยายามอันชอบธรรมของตน ไม่โลภ ไม่ริษยาใคร มีธรรมอยู่ ๒ ข้อ คือ “สันโดษ” (ความยินดีในของของ ตน) กับ “อัปปิจฉา” (ความมักน้อย) ซึ่งคนส่วนมากเข้าใจ สามัญญผลสูตร ที. ส. ๙/๑๒๕/๙๔ ๑๙๐