ความสำคัญของการควบคุมใจในการเผชิญกับความรู้สึก : หน้า 185/371

หรือไม่เอาใจก็หยุดกึกเสียไม่ได้ อ้ายนี่ถ้าปล่อย ไว้ไปติดมันเข้า เดี๋ยวก็ดีใจ เดี๋ยวก็เสียใจ ทำใจ ของเราให้ต่ำ มันเป็นอภิชฌาโทมนัส มันเป็น ข้าศึกต่อเราแท้ ๆ ใจก็หยุดนิ่งอยู่ในศูนย์กลาง ดวงธรรมที่ทําให้เป็นกายมนุษย์... พอรสกระทบลิ้นเข้าฉาด แหม! อ้ายรส สําคัญแท้ ๆ ขอบใจเสียจริง ๆ ใจก็นิ่งเสียอีก ไม่ข้องแวะ ไม่เหลียวแล มันเป็นโทษแก่เรา ถ้า ขืนไปรักอ้ายรสนี้ละก็ เดี๋ยวความดีใจเสียใจมัน ต้องประทุษร้ายเรา ใจก็จะนิ่งอยู่ไม่ได้ มันก็จะ ฆ่าเราเสียเท่านั้น ไม่ได้ ๆ ใจก็นิ่งอยู่อย่างนั้น.... พอสัมผัสกระทบร่างกาย เย็นร้อนอ่อน แข็ง เอ้า! ชอบใจหรือไม่ชอบใจเล่า ถูกเข้ามัน นิ่มนวลชวนปลาบปลื้มทีเดียว ไม่ได้ ๆ ๆ ไป ยุ่งกับอ้ายความสัมผัสไม่ได้ ถ้าเข้าไปยุ่งกับมัน ประเดี๋ยวเถอะ พาโทมนัสมาประทุษร้ายใจเรา ใจเราหยุดไม่ได้ เดี๋ยวเสียภูมิ เดี๋ยวใจของนัก ปราชญ์จะกลายเป็นใจของคนพาลไปเสียก็หยุด ໑໒໘