การสารภาพผิดและการเห็นคุณค่าของความผิด : หน้า 257/371

“จริง มหาบพิตร ความผิดได้ครอบงำ มหาบพิตร ซึ่งเป็นคนเขลา คนหลง ไม่ฉลาด มหาบพิตรได้ปลงพระชนม์ชีพพระบิดาผู้ดำรง ธรรม ผู้เป็นพระราชาโดยธรรม เพราะปรารถนา ความเป็นใหญ่ แต่เพราะทรงเห็นความผิดโดย เป็นความผิดจริง แล้วทรงสารภาพผิดตามเป็น จริง ฉะนั้นตถาคตขอรับทราบความผิดของ มหาบพิตร ก็การที่บุคคลเห็นความผิดโดยเป็น ความผิดจริง แล้วสารภาพตามเป็นจริง รับ สังวรต่อไป นี้เป็นวัฒนธรรมในวินัยของพระ อริยะแล” ୭ เมื่อสิ้นกระแสรับสั่งของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า พระเจ้า อชาตศัตรูก็ทรงปีติยินดีเป็นล้นพ้น เมื่อได้สดับว่าพระพุทธองค์ ทรงรับการสารภาพผิดของพระองค์ โดยมิได้ทรงช้าเติมให้ โทมนัสยิ่งขึ้นไปอีก มิหนำซ้ำยังทรงสรรเสริญว่าการยอมสารภาพ ผิดเช่นนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องดีงาม พระพุทธดำรัสดังกล่าวจึง เปรียบเสมือนนํ้าทิพย์ชโลมพระทัยของพระเจ้าอชาตศัตรูให้ สามัญญผลสูตร ที. ส. ๙/๑๓๙/๑๑๓ ๒๕๕