แนวทางการพูดสำหรับภิกษุ : หน้า 169/371

และชนบท เรื่องสตรี เรื่องแฟชั่น เรื่องบุรุษ เรื่องเพลง เรื่อง หนังละคร เรื่องดารา เรื่องเบ็ดเตล็ดทั่ว ๆ ไป เป็นต้น โดยสรุปคือ ภิกษุต้องเว้นขาดจากการพูดคุยเรื่องซึ่ง นอกเหนือจากกิจโดยตรงของสงฆ์ ๔. เว้นขาดจากการกล่าวถ้อยคำโอ้อวด ยกตนข่มท่าน หรือกล่าวดูถูกดูหมิ่นผู้อื่น เช่น ท่านไม่รู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ แต่ ข้าพเจ้ารู้ทั่วถึง ภิกษุอย่างท่านจะมีปัญญารู้ทั่วถึงธรรมวินัยนี้ ได้อย่างไร ท่านปฏิบัติผิดแนวทางแล้ว แต่ข้าพเจ้าปฏิบัติถูก ถ้อยคําของข้าพเจ้าเป็นประโยชน์ ของท่านไม่เป็นประโยชน์ ท่านแสดงธรรมไม่ได้เรื่องไม่ได้ราว สู้นักเทศน์ฝีปากเอกอย่าง ข้าพเจ้าไม่ได้ สิ่งที่ควรจะกล่าวก่อนท่านกลับกล่าวทีหลัง คำที่ ควรจะกล่าวทีหลังท่านกลับกล่าวก่อน สิ่งที่ท่านเคยช่ำชองมานั้น เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปแล้ว ข้าพเจ้าจับผิดท่านได้หลายครั้งแล้ว ข้าพเจ้าชมท่านได้แล้ว ดังนี้เป็นต้น ๔. เว้นขาดจากการทำการงานรับใช้ผู้อื่น เช่น รับใช้ เป็นทูตของพระราชา ทำตัวเป็นบุรุษไปรษณีย์รับส่งข่าวสาร หรือพัสดุภัณฑ์ให้คฤหัสถ์ รับจ้างนำสิ่งของจากคนหนึ่งไปส่งให้ อีกคนหนึ่ง เป็นพ่อสื่อให้คู่หนุ่มสาว รับติดต่อฝากคนเข้าทำงาน ๑๖๗