ความเข้าใจที่ถูกต้องเกี่ยวกับสันโดษและอัปปิจฉา : หน้า 193/371

สับสนกันอยู่ จึงเอาธรรม ๒ ข้อนี้ไปรวมกัน คือ ชอบพูดว่า “สันโดษมักน้อย” เลยทำให้เป็นที่เข้าใจกันโดยทั่วไปว่า สันโดษ คือความมักน้อย เกิดความเข้าใจว่า ธรรมข้อนี้สอนให้คนเรา อยากมีอะไรน้อย ๆ และยินดีตามที่ตนมีตนได้ ได้อย่างไรก็ พอใจอยู่แค่นั้น เมื่อเกิดความเข้าใจอย่างนี้แล้วก็มักคิดเลยเถิด ไปว่า ธรรมข้อนี้เป็นเครื่องถ่วงความเจริญก้าวหน้าของตนและ ประเทศชาติ บางคนยังเกิดความเข้าใจวิปลาสออกไปถึงขนาด กล่าวว่า พระพุทธศาสนาสอนให้คนเกียจคร้าน ความจริงธรรม ๒ ข้อนี้ มีความหมายตามหลักพระ พุทธศาสนา ดังนี้ “สันโดษ” คือ ความยินดี พอใจในของที่ตนมี “อัปปิจฉา” คือ ความมักน้อย ถ้ามีคำถามว่า การที่พ่อแม่รักลูก พอใจในลูกของตนนั้น เป็นสิ่งที่ดีใหม การที่สามีพอใจในภรรยาของตนเป็นสิ่งที่ดีใหม ภิกษุรักวัดของตนเป็นสิ่งที่ดีไหม พลเมืองรักชาติบ้านเมืองของ ตนเป็นสิ่งที่ดีไหม คำตอบก็คือ เป็นสิ่งที่ดี ผู้ที่มีความพอใจในของของตน ก็คือผู้มีสันโดษ ซึ่งสํานวน ๑๙๑