หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 65/278

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับประชาชน แต่ไม่ว่าจะเป็นกรณีใดก็ตาม ยังไม่มีนักวิชาการคนใดเลยที่ระบุว่าคัมภีร์ (ที่จะบู การปฏิบัติแบบเดินเข้าสู่ทางหยุดที่เสื่อและเหยื่อคะ) นี่เป็นของมหายาน แล้วส่วน รออลล คี (Rölicke) ได้สรุปไว้ว่าคู่มือปฏิบัติธรรมนี่เป็นคัมภีร์ที่ แสดงความเป็นรอยต่อระหว่างมหายานกับนิกายนหลักโบราณที่ชัดเจน หรือ อาจจะเป็น “ลูกครึ่ง” ทั้งหินยานและมหายาน ซึ่งอาจจะหมายความว่า สรรพสิ่งสามารถ เก็บรักษาหลักการที่เป็น “แกนกลางกา” ที่หินยานและมหายานต่างก็ใช้เหมือนกันๆ กันมาแต่เดิมแล้ว 12. ภัทรปาลสูตร ภาษา สันสกฤต แบบผสม พ.ศ. 1080-1280 พบที่โจดาน เป็นมหายาน พระสูตรนี้กล่าวถึงสมาธิอย่างหนึ่งที่เมื่อปฏิบัติด้วยดีแล้ว จะเป็นเหตุให้ได้รับการปกปักษ์จากมนุษย์และอมุษย์ ดั่งดูแลสิ่งที่ดีงามทั้งหลาย และทำให้ผู้ปฏิบัติมีญาณทัสนะที่กว้างไกล รู้แจ้งสัจธรรมที่เหนือคำบรรยาย และเข้าถึงธรรมชาติอันสูงสุดของสรรพสิ่ง ที่เรียกว่า ตติวาร หรือ ตตวา ซึ่งหมายถึงธรรมกาย เนื้อหาของชั้นส่วนคัมภีร์ที่พบที่อำเภอเขายางกลางนี้ เป็นเนื้อหาบางส่วน ของพระสูตรที่ชื่อว่า “ปรตตุปนุ-พุทธ-สมุขาวสุดิต-สมาธิสุตร” หรือ เรียกสั้น ๆ ว่า “ปรตตุปนุ-สมาธิสุตร” หรือ “ธัทรปกุลสูตร” ว่าด้วย การทำสมาธิแบบเห็นพระพุทธเจ้าในปัจจุบันมาปรากฏอยู่เฉพาะหน้า ซึ่ง ค.แสรีสรัปว่า เป็นพระสูตรมหายานที่เก่าแก่ที่สุดที่เกี่ยวกับการทำสมาธิ ฉบับนำจะเขียนขึ้นในรวา พ.ศ. 500 หรืออาจจะเก่าได้กว่านั้น