การทำสมาธิเพื่อเห็นพระพุทธเจ้า : หน้า 66/278

เนื้อหาคำสอนในพระสูตร ซึ่งประมวลมาจากฉบับภาษาจีน และทิเบตนั้น สอนการทำสมาธิโดยให้อยู่ในพื้นฐานของศีลที่บริสุทธิ์ คุณธรรมที่บริบูรณ์ และความไม่ยึดติดในสิ่งใดๆ ซึ่งได้คัดเอาข้อความสำคัญมาดังนี้ "พระโฆษิตสัตว์" จะเป็นบรรพชิตหรือคฤหัสถ์ก็ตาม (ชำระศีลให้บริสุทธิ์แล้วให้อยู่ในที่สงบ) น้อมระลึกถึงพระพุทธเจ้า พระองค์หนึ่ง เหมือนระลึกถึงสิ่งน่าปลื้มใจที่เห็น ในฝัน ด้วยใจที่แน่นนอน ไม่อาจเวลา เขาไม่พึงทำความรู้สึกเหมือนกำลังรับรู้สิ่งที่มีตัวตน แต่ให้หาความรู้สึกเสมือนกำลังรับรู้ภาคที่ว่างเปล่าเมื่อใดนั้นในการรับรู้ภาคว่างเปล่าแล้ว มีใจจดอยู่กับพระพุทธองค์ ก็จะเห็นพระองค์เสมือนมาปรากฏอยู่เฉพาะหน้า งดงาม ดุจพระปฏิมาที่เป็นรัตนะไล่เมิน (ภาษาจีนบางฉบับว่า เห็นพระพุทธเจ้าบนพระองค์ไม่เก้วน)" เมื่อมีใจตั้งมั่นในสมาธินี้แล้ว พระโพธิสัตว์น้อมใจจดจ่อในทิศใด ก็จะมองเห็นพระพุทธเจ้าทั้งหลายผดุงดำรงอยู่ในทิศนั้น คือผลตามธรรมชาติของสมาธินี้ "เปรียบเหมือนคนส่งจดหมายของตนในกองน้ำมันที่ใส และนี้ หรือในกระจกที่เรียบ และใสสะอาด ย่อมนองเห็นงา ตนเองชัดเจนดี พระโพธิสัตว์ย่อมเห็นพระพุทธเจ้า ทั้งหลายได้ไม่ยาก ด้วยใจนี้งามและใส เป็นสมาธิอันนั้น และเมื่อเห็นพระพุทธองค์แล้ว ก็กราบทูลถามปัญหาได้ และยินดีคำตอบที่ได้รับจากพระพุทธองค์" บทที่ 2 ค้นธารา เอเชียกลางและจีน 65