หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธไตรปิฎก หลักฐานธรรมกายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับประชาชน หน้า 145
หน้าที่ 145 / 278

สรุปเนื้อหา

หลักฐานนี้เจาะลึกถึงธรรมในคัมภีร์พุทธไตรปิฎก โดยทำความเข้าใจความสัมพันธ์ระหว่างศีลทั้งสี่และโลกุตตรธรรม ผ่านการศึกษาโยคาวจรและวิชาชาญธรรมกายในชมพูทวีป นอกจากนี้ยังกล่าวถึงบทบาทของสถานที่ในศาสนาในฐานะที่เกื้อหนุนให้เกิดบุญและบาป ซึ่งสะท้อนถึงภาวะการดำรงอยู่ของมนุษย์และการประพฤติปฏิบัติในทางที่นำไปสู่นิพพาน เนื้อหานี้อ้างอิงจากวรรณกรรมและการวิจัยทางวิชาการที่เกี่ยวข้อง

หัวข้อประเด็น

-หลักการของโยคาวจร
-ความสัมพันธ์ระหว่างธรรมและศีล
-การวิเคราะห์การสร้างบุญและบาปในชมพูทวีป
-ความสำคัญของการค้นคว้าวิชาชาญธรรมกาย

ข้อความต้นฉบับในหน้า

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธไตรปิฎก 1 ฉบับประชาชน ข้อความที่ยกมา ทำให้ทราบชื่อโดยรวมของศีลทั้งสี ซึ่งทางโยคาวจรหมายถึงโลกุตตรธรรมทั้งสี คือ โสดาบัน สกทาคามี อนาคามี และอรหัต ดังนั้นการที่พระญาณกลิ่นหมายถึงโลกุตตรธรรมทั้งสี สามารถตีความว่าโลกุตตรธรรมทั้งบริภัณฑ์เป็นแสงสว่าง และไม่มีเหตุผลใดที่จะเรียกแสงสว่างดังพระอาทิตย์ว่าพระญาณกลิ่น หากแสงนั้นไม่ได้เป็นบุคลาธิษฐานประเภทหนึ่ง แต่จะเป็นรูปร่างหรือเป็นบุคคลหรือไม่ นั่นสุดที่จะกล่าวในที่นี้ได้ และอาจเป็นไปได้ว่า “ธรรมกาย” ในวิชาชาญธรรมกายจะพ้องกับ “พระญาณกลิ่น” ของโยคาวจรด้วยชื่อที่ต่างกัน 2.1.1.2 ชมพูทวีป-ที่สร้างบุญและบาป เพื่อทำความเข้าใจในวิชาชาญธรรมกายและโยคาวจร ว่ามีพื้นฐาน (principle) ทางเครือข่ายที่คล้ายกัน และเนื่องจากโยคาวจรเป็น ที่อ้างรับของนักวิชาการว่าเป็นคำสอนนิภายเรววาที่นับถือปฏิบัติในเอเชีย อาเนย์58 ในการวิเคราะห์ผู้วิจัยได้นำเสนอเด่นต่างๆ ที่พบในเอกสารของทั้งสองฝ่ายเทียบกันดังตัวอย่าง วิชาชาญธรรมกาย: ชมพูทวีปหรือโลกในศพบัญญัติ ของปลายพุทธศตวรรษที่ 25 ช่วงเวลาการเทศนของพระมงคลเทพมุนี (สด จนทสุโร) หมายถึงภูมิหรือที่อยู่แห่งเดียวของมนุษย์ที่อาจจะประกอบบุญหรือบาปได้ คือเป็นภพที่สามารถสร้างเวรจรรงกรรมระหว่างกัน เป็นภูที่จะสามารถสร้างประโยชน์เป็นอุปกรณ์แก่ มรรค ผล ไปสู่นิพพานได้ ในภพอื่นมนุษย์ประกอบบุญและบาปไม่ได้ 58 Bizot, 1976,1981,1992,1994; Crosby, 2000, 2011; Lagirarde, 1993,1998 144 | ศาสตราจารย์กิตติคุณ สุขสุทธิกุล
แสดงความคิดเห็นเป็นคนแรก
Login เพื่อแสดงความคิดเห็น

หนังสือที่เกี่ยวข้อง

Load More