หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ : หน้า 129/278

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโบราณ 1 ฉบับประชาชน แสดงการบูชาและขอขมาโทษต่อพระพุทธเจ้าที่ในร่างกายของตนและ “ไฟทั้ง 4 อันมีในรูปยังแห่งข้าพเจ้า รู้จักเห็นต่างๆ ขอถวายได้กับพระพุทธเจ้าตราบถึงนิพพาน ขออย่าให้มีมารบังประตู ด้วยเดชลูกสมบูณฑ์นี้ ขอยังให้ผู้ข้าได้ไปเกิดในดวงแก้วที่ข้าขามันเถิด” ไฟในที่นี้หมายถึงไฟที่ส่องให้เห็นทางไปสู่เมืองนิพพาน หรือคือ อริยมรรคทั้งสี่ได้แก่ โลดาปฏิสัมภิทัปปิยะ มรรค อานาปามิปรรค และอรหัตมรรค ข้อความนี้ยืนยันท้าการของคัมภีร์นี้ว่าหาทางไปสู่นิพพานอยู่ในตัวของแต่ละบุคคลและเมื่อประกอบกับประโยคในตอนท้ายว่า “ขอจงให้ผู้ข้าได้ไปเกิดในดวงแก้วที่ข้าขามันเถิด” ย่อมหมายถึงแนวคิดในการกลับเข้าไปสู่ภาวะบริสุทธิ์ที่มีมาแต่เดิมในตัว แนวความคิดนี้ปรากฏทั่วไปในคัมภีร์โยคาวาจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งคัมภีร์อรหธรรม 1.1.5 เนื้อหาอื่นๆ ในคัมภีร์รู้ลลักษณ์มุษฎฐาน เรื่องราวถ่มเกี่ยวกับโลกสัญลักษณ์กล่าวถึงขนาดของชมพูทวีป ป่าหิมพานต์ ต้นน้ำลำธารและแม่น้ำทั้งห้า การบูชาพระในตัว โดยระบุถึงลมหลายใจต่างๆ ให้ปฏิกุธนีในพระไตรปิฎกเป็นผู้รักษาให้คงอยู่ หากลมทั้งสามไม่อาจรักษาให้อยู่ดุลบุคคลผู้นั้นก็อาจมีชีวิตอยู่ได้ จากนั้นเป็นคำของมาฆะพุทธเจ้าโดยอ้างพระฤทธต่างๆ ของพระองค์สามารถรู้ถึงความผิดที่บุคคลได้กระทำไปบุคคลจึงสมควรขอขมากรุณาดังกล่าว โค laparยงามนิยมในการใช้คำกล่าวในภาคปฏิบัติซึ่งอาจอยู่ในรูปคำภาวนาในการบริการภาวนามนต์ หรือคำภาวนา หนึ่งในคำกล่าวบาสนี้คือ นิยมพุทธาย ซึ่งเป็นที่รู้จักแพร่หลายบนดินแดนแถบนี้ มีบทขยายคำกล่าวบาบีในท่านองเชื่อของทั้งห้าทั้งในคำกล่าวอวนได้แก่ นะ-โม-พุ-ทุ-ธิ-ย มาประดิษฐานตามส่วนสำคัญของร่างกาย ซึ่งส่วนใหญ่อยู่บนใบหน้าและเป็นส่วนที่มีสะสะ