หลักฐานทางภายในคัมภีร์พระไตรปิฏก : หน้า 245/278

หลักฐานทางภายในคัมภีร์พระไตรปิฏก 1 ฉบับประชาชน สำหรับประเด็น “ธรรมกายเป็นอัตตา” ซึ่งเป็นที่ถกเถียงกันอยู่มากในปัจจุบัน งานวิจัยคัมภีร์โบราณชิ้นนี้ชี้ในทิศทางว่่า ธรรมกายนี้มีฤทธิ์ที่สามารถเห็นได้ และเข้าถึงได้ ทั้งยังแยกโลกุตระออกจากโลกันต์โดยสิ้นเชิง ดังมีปรากฏใน คัมภีร์ประเภทเท็จ ประมาณ พ.ศ. 500 กล่าวถึงการแยกพินพานเป็นมิติต่างหากจากโลกันต์ โดยกล่าวถึงนิพพานธาตุว่าเป็นความเกษมจากโหยค่ะ ซึ่งตรงกันข้ามกับอุปาทานขันธ์ 5 ซึ่งกำลังเสื่อมไป เป็นทุกข์ และสอนให้ามพันขันธ์ 5 แฉงหาที่พระนิพพาน ในสภาวะอันสูงสุดเหนือโลกนั้น พระพุทธเจ้านั้นมีกำลังสารถามองเห็นได้ดีมิทอดกว่าถึงการเห็นสิ่งที่ “เป็นแก้ว” หรือ “สำเร็จด้วยแก้ว” เห็นพระพุทธเจ้าใน “มนต์ลานพระอาทิตย์” และพระพุทธเจ้าสั้น “รุ่งเรืองด้วยลักษณะและอนุพุทธชนะ” (มหาบุรุษ) และในการปฏิบัติ “พระพุทธเจ้าทั้งหลายผุทรงประทับนั่งบนดอกบัว ปรากฏขึ้นภายในภาย ภัทรปลาสูตรกล่าวถึงการนั่งสมาธิว่า “มีใจจ่ออยู่กับพระพุทธองค์ ก็จะเห็นพระองค์เหมือนมาปรากฏเฉพาะหน้าดงามดั่งพระปฏิมาที่เป็นรัตนะไซแห่ง” และคัมภีร์เอื้อมกลางยอมรับว่า พระพุทธเจ้าหลายคนนี้มีจำนวนมากมายประดุจเม็ดทรายในท้องพระคงคา มหาปริวารณสูตรในส่วนที่เป็นคัมภีร์เก่าแก่ มีใช้เป็นส่วนขยายความในภายหลัง ได้กล่าวตรงๆ ว่า ธรรมกายคือลสมบัติ 4 ประการคือ นิจจัง สุขัง อ 찍ต และความบริสุทธิ์ ธรรมภายในเป็นนิจจัง พระพุทธเจ้าเป็นอัตตา พระนิพพานเป็นความสุข และ “ธรรมเป็นความบริสุทธิ์ เพื่อที่จะทำลายตัวตน และความบริสุทธิ์แบบโลภิยะ พระตถาคตจึงตรัสสอนตัวตน และความ