ข้อความต้นฉบับในหน้า
หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พระไตรปิฎกเล่ม 1 ฉบับประชาชน
พระสูตรนี้กล่าวถึงพระพุทธเจ้านวมมากเหมือนเม็ดทรายในแม่น้ำ คงคา ซึ่งในการสันสกฤตและบังโอก็นกกล่าวไว้แตกต่างกัน คือ ฉบับโบราณหมายถึงพระพุทธเจ้าในอดีต แต่ฉบับสันสกฤตหมายเอาพระพุทธเจ้าในอนาคต ส่วนพระพุทธเจ้าในอดีตกลับใช้เพียงศัพทพุทธเจ้านี้แห่งว่า “พระพุทธเจ้า ทั้งหลาย” เท่านั้น
ในเนื้อหาตอนต้นของพระสูตรฉบับโบราณ ซึ่งไม่ปรากฏในฉบับภาษาสันสกฤต กล่าวถึงหลักธรรมที่ทำให้ธรรมนั้นมีเนื้อหาสำคัญในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ได้และเป็นหัวใจของคำสอนในมหายาน ซึ่งโดยสรุปแล้วประกอบด้วย 1. ตาตก ครรภา 2. ทางเอกสายเดียว 3. ธรรมภาย 4. สิ่งที่ไม่มีการเกิดและการดับ (อนุตปานิรโร 5. การดำรงอยู่ในโลกาโดยวิสษ 6. พระโพธิสัตว์ และ 7. ความยิ่งใหญ่ของพระตถาคต
ในเนื้อหาธรรมซึ่งกล่าวถึงคุณธรรมที่มีส่วนเกี่ยวข้องกับการต่อสู้ แล้วสรุปว่าทั้งหมดนี้เป็น ธรรมศิระ (ร่างแห่งธรรม) นั่นดูจะเข้ากันได้กับมิมมานะสติฤกษ หรือลภาพพระธรรมกายที่พบนอายุอเนะ ที่กล่าวถึงอวัยะต่างๆ ของพระธรรมกายว่าหมายถึงคุณธรรมเหล่านี้ และอาจเปรียบเทียบระดับของการเข้าสึงประสบการณ์ภายในได้ดังนี้
ก. ตาตกครภะเปรียบได้กับการเข้าสึงปฐมมรรค
ข. ทางเอกสายเดียว เปรียบได้กับทางสายกลางโดยการดำเนินเข้าไปในกลางของกลาง
ค. ธรรมภาย เปรียบได้กับการเข้าสึงธรรมภาย
ง. อนุตปานิรโร เปรียบได้กับการเข้าสึงพระนิพพาน