การศึกษาห่วงรอยในคลองธรรมกายและการปฏิบัติสมาธิภาวนา : หน้า 122/278

นั่นเอง การศึกษาห่วงรอยโดยเน้นเฉพาะคำว่า "ธรรมกายและการปฏิบัติสมาธิภาวนา" ก็อาจค้นหาห่วงรอยได้จากเนื้อหาในคัมภีร์อธิบายธรรมเหล่านั้น ซึ่งอาจอธิบายไปถึงยุคอาณาจักรล้านนา ดร. กิจชัย เอื้อเกษม : "สมาธิภาวนาในคัมภีร์อักขรรธรรม" (Meditation in Tham Scripts Manuscripts) คัมภีร์ที่ศึกษาเป็นของสายโยคาวจร คำว่าโยคาวจรนี้เป็นคำที่นิย กลวิชาการตะวันตกบ่งบอกถึงเพื่อความสะดวกในการเรียกพุทธศาสนานั้นเป็นปฏิบัติแพร่หลายแบนดินแดนอาณาจักรก่อนพุทธศตวรรษที่ 25 การวิเคราะห์นี้ให้ผลว่าธรรมกายเป็นที่รู้จักกันมานานแล้วในสังคมชาวพุทธของเอเชียอาคเนย์ และหากนับเนื่องด้วยอายุของโยคาวจรแล้วธรรมกายเป็นที่รู้จักกันในดินแดนแถบนี้ตั้งแต่กลางพุทธศตวรรษที่ 20 กล่าวคือธรรมกายเป็นที่รู้จักว่าประกอบขึ้นด้วยอัญญรู้แจงและเป็นคุณสมบัติของพระพุทธเจ้า การไป สู่ภพพานคือการได้พบพระพุทธเจ้า ซึ่งสดคล้องกับการได้พบพระธรรมกายในวิชชาธรรมกาย จากการวิเคราะห์ด้วยการศึกษาเปรียบเทียบทั้งในส่วนของหลักการและส่วนของการปฏิบัติ พบว่าทั้งวิชชาธรรมกายและโยคาวจร มีความสอดคล้องกันในหลักการเป็นอย่างมาก ผ่านการอธิบายพรรณาด้วยมุมมองของสาย 32 Crosby 2000:141