การแพร่กระจายของพุทธศาสนาในเขมร : หน้า 190/278

พระปอเหม่า ล้ม (ธมมวุิโต) : "ร้องรอยธรรมกายในคัมภีร์ใบลานภาษาเขมร" (Traces of Dhammakaya Meditation in Khmer Manuscripts) สถาบันพุทธศาสนบันฑิตได้ศึกษาเรื่อง "พุทธศาสนา 2500" แล้วพบว่า พระพุทธศาสนาได้แพร่เข้ามาในคัมภีร์ตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 3 และ ได้มาเจริญรุ่งเรื่องในรัฐกาลของพระเจ้าศรีมาระราชพระศตวรรษที่ 7-8 แห่ง พระราชอาณาจักรขุนตัน สืบมาถึงยุคเจนละ จนมาถึงตันพุทธศตวรรษที่ 12 พุทธศาสนามหายานนิคายาอาจเรียวว่าก็เริ่มแพร่เข้ามาในคัมภีร์า แต่ในช่วง แรกนั่นยังไม่ได้รับความนิยมจนมาถึงยุคพระนครแล้วพุทธศาสนามหายานจึง เริ่มเจริญรุ่งเรืองควบคู่กับศาสนาพราหมณ์ และได้เจริญรุ่งเรืองที่สุดในรัชสมัยของพระเจ้าชัยบรมที่ 7 รวญ พ.ศ. 1728 ส่วนพุทธศาสนาเรวาทีได้รับ “อยู่ในหมู่ประชาชนเป้นหลัก” จนมาถึงรัชสมัยพระเจ้าศรีนทรวรมัน กลางพุทธ ศตวรรษที่ 19 พุทธศาสนาฝากก็ได้รับการสนับสนุนจากสำนักให้เป็น ศาสนาประจำชาติของคัมพูชาจนถึงปัจจุบัน   พุทธศาสนาในคัมภีร์มีกำทั้งหมด 5 สมัยคือหนึ่ง สมัยแรกดิม พุทธศาสนาได้แพร่เข้ามาในสุวรรณภูมิจากพุทธ ศตวรรษที่ 3 รวญ พ.ศ. 300-500 แล้วได้แพร่เข้ามาในคัมภีร์ช่วงนั้นคัมภีร์มีเมืองหลวงชื่อว่า นครเกาะโกกะโลก สอง สมัยนครพนม หรือฟูนัน พ.ศ. 500-1100 พุทธศาสนาได้รับการ ยอมรับโดยเฉพาะอย่างยิ่งในหมู่ประชาชนจนมาถึงในรัชสมัยพระเจ้าพุทธ ศรี มาระ พุทธศาสนาได้รับการยกให้เป็นศาสนาประจำชาติ