ภูมิหลังพระพุทธศาสนาในจีน : หน้า 106/278

เริ่มเผยแผ่เข้ามายังประเทศจีนและเริ่มมีการแปลพระสูตรต่างๆ เป็นภาษาจีนในยุคปลายราชวงศ์ชั้น (รวม พ.ศ.600) กระทั่งถึงราชวงศ์ถง 1000 ภูมิหลังพระพุทธศาสนาในจีน พุทธศาสนาน่าจะเข้าสู่จีนครั้งแรกโดยผ่านเส้นทางสายไหมโดยแผ่ขยายจากอินเดียผ่านตะวันออกกลางเข้าสู่จีน ช่วงเวลาที่แผ่เข้ามานั้นบางท่านกว่าตั้งแต่สมัยจักรพรรดิฉินสื่อ (จินชื่อ่องเต้ 259-210 ก่อนคริสตกาล) แต่ด้วยความกังวลถึงความเป็นศาสนาต่างชาติจึงให้จีนชื่อองค์ได้มิพระบรมราชโองการสั่งห้ามการเผยแผ่พระพุทธศาสนาในยุคนัน หลังจากนั้นมีกลุ่มชาวพุทธเข้ามาตั้งรากในเขตการค้าของเมืองเฝิงฉิงแผ่นดินจักรพรรดิ์ในช่วงพุทธศตวรรษที่ 6 สมัยราชวงศ์ถังตะวันออก (Eastern Han 25-220 CE)ในช่วงแรกชาวจีนมองว่าพระพุทธเจ้าคือเทพต่างด้าวที่เกี่ยวเนื่องกับลัทธิษาเจ้าแม่แห่งแดนประจิม (西王母) และเจ้าแม่แผนบูรพา (東王公) ซึ่งในช่วงนี้พระพุทธศาสนาและลัทธิเก่าๆต่างมีอิทธิพลต่อกันและกัน ทั้งในเรื่องภาษาที่ใช้และเทคนิคการสอนสมาธิ ในช่วงครึ่งหลังของพุทธศตวรรษที่ 7-8 ลัทธิธรรมก็ได้รับอิทธิพลจากเทคนิคการสอนสมาธิในพระพุทธศาสนา เช่นเทคนิคแบบอาบาปสมฤติและเทคนิคการนึกนิมิต โดยเฉพาะอย่างยิ่งเทคนิคการนิมิตองค์เทพไว้ว่าตรงจุดตันเถียน สีขั้วย้อนไปพบว่าได้ปรากฏขึ้นครั้งแรกในคัมภีร์หวางจี้จื่อjing (Huanting waijing) โดยคัมภีร์นี้แนะนำให้ผู้ทำสมาธิหายใจเข้าและออกผ่านจุดตันเถียน ซึ่งเทคนิคนี้มีความคล้ายคลึงกับลิสลาริหวังจี้เนียว (Wangzi Qiao) ที่ถูกระบุโดยกล่าวว่ามีมิติ (ประมาณช่วง ค.ศ. 165) ด้วยประโยคที่ว่า