หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโธธ1 : หน้า 127/278

หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธโธธ1 ฉบับประชาชน 1.1.3 ธรรมภายในคัมภีร์รูปัลักษณ์มูลฐาน ในคัมภีร์ได้กล่าวถึงธรรมภายสองครั้ง ครั้งแรกกล่าวถึงธรรมภายในในการปฏิบัติสมาธิโดยการภาวนาพุทธคุณ การกล่าวถึงธรรมภายในเป็นส่วนหนึ่งของการแปลยายบทบาลี อิติบาทเป็นภาษาไทยยวนในบทสวดพระพุทธคุณ กล่าวถึงการเห็นพระพุทธเจ้า "ตีมากว่า อิติ แม้ด้วยคุณดั่งนี้แหละ ว่านี้ที่หนึ่งให้ว่า อรห สมุมา สมุทโฬ จ แล้วให้ปลงมือใส่เหรวดังกล่าวแล้วแต่ภายหลังนั้นแล้ว ให้เฉพาะชั่งธรรมฐาน ให้รำพึงเห็นตนพระเจ้า คือพุทธรูปอันอยู่กุฏิเดิมอยู่นั่นเทียว แล้วไหนใครหัวปกบังจบเทคนิคธรรม ใจติคิดผ่เห็นรูปบำท่าเนื้อบนผิวพรรณวรรณะ สันเทาะพระพุทธเจ้าม่านอยู่บนหัวและช่องหน้าหนังใจติคิดเอาเป็นที่พึ่ง ไว้อนแล้วให้คิดถึงคุณพระเจ้าอันแก้ปล่นนั้น" ธรรมภายในยังอยู่ในบทขยายความของ ภควา ซึ่งอธิบายว่า พุทธคุณในส่วนนี้หมายถึงการที่พระพุทธเจ้าทรงตัดเสียซึ่ง ราคา โทสะ โมทะ ตัณหา มานะ ทุจิธูอ วิชฌา มีศีลโสภาคย์อันงามด้วยบารมี ทรงมีธรรมภายในซึ่งเป็นคุณแห่งบุญอันที่สูงมีได้และอยู่ในตัวของพระองค์ กล่าวคือธรรมภายในนี้เป็นธรรมภายในของพระพุทธเจ้าสติตอยู่ในพระองค์เอง เป็นผลจากบุญอันหา ที่สุดได้ของพระองค์ นั่นคือบุญได้อยู่ในองค์จากติดต่ออยู่ภายในผู้กะทำในส่วนต่ามของเนื้อหาการภาวนาพุทธคุณ ให้ผู้ปฏิบัติ กำหนดธรรมฐานเป็นพระพุทธเจ้า หรือพระพุทธรูปนั้นหรือในอธิบายอื่นๆ เพื่อให้เห็นรูปนั้นปรากฏเป็นนิมิติเฉพาะหน้าหรือปรากฏนั่งบนศรีษะ นิมิต