การศึกษาและการแปลคัมภีร์พุทธศาสนาโบราณ : หน้า 34/278

เหล่านั้นให้ปรากฏต่อสายตาชาวโลก การที่นักวิจัยไทยจะมีโอกาสได้เข้าไป อ่านคัมภีร์โบราณเหล่านี้ซึ่งเขียนด้วยภาษาโบราณที่ส่วนใหญ่เป็นภาษาที่ตาย แล้วเป็นเรื่องไม่ง่ายนัก อีกทั้งการที่จะเข้าไปเชื่อมร้อยกับเครือข่ายนักวิชาการ ระดับโลกก็ไม่ใช่เรื่องง่ายเช่นกัน แต่ด้วยความมานะพยายามอย่างที่สุด นักวิจัยของโครงการ “หลักฐานธรรมภายในคัมภีร์พุทธศาสนาโบราณ” ก็ได้ เข้าใจภาษาบาลีโบราณเหล่านี้ และได้ร่วมงานกับนักวิชาการต่างประเทศ จนกระทั่งสามารถแกะรอยธรรมภายในออกมาได้ในระดับหนึ่ง ส่วนคัมภีร์ที่ นักวิชาการชาชาติวันตกแปลออกมาบ้างแล้ว ก็ช่วยให้เราศึกษากันได้ง่ายขึ้น ดัมวิธีอีกส่วนหนึ่งอยู่ในดินแดนเอเชียอาคเนย์นี่เอง เนื่องจากพม่า ไทย ลาว เขมร ญวน ล้วนเป็นชาวพุทธมานานแล้ว หากดูจากภูมิศาสตรร์ จะเห็นได้ว่า พุทธศาสนาสามารถเข้าสู่วรรณะได้หลายทิศทาง ไม่ว่าจะ ทางบกหรือทางทะเล ทางบกก็ือการเดินทางข้ามพรมแดนอินเดียตะวันออก เฉียงเหนือสู่พม่าตอนเหนือละไทย และลากพรมแดนตะวันตกของไทย ลงไปตามแม่น้ำลำคอง หรือแม็กกระทั่งทุ่งกุลาร้องไห้ไปสู่ภูมิฝั่งแม่น้ำโขง ทั้ง ยังสามารถลื่นไหลจากตอนใต้ของจีนแผ่นดินเชียงตุง เชียงแสน ซึ่งเส้นทางนี้ [Footnote] กัญจร รักษาชาติ, “ชนะจำปา-ศรีเทพ,” มติชนรายวัน 19 ตุลาคม 2555 กรธ มะลิณ ผู้เขียนชาว ทางประวัติศาสตร์และโบราณคดีสำหรับความน่ารำคาญของแม้ว่า เลี่ยงสายไหมนั้นโดยปกติเราจะ นึกถึงแต่ริมน้ำมาประจวบ หรือจากอคอดกระข้ามฝ่ามือราวบ้านตอนที่แสนโพเดี๋ยวโดยอารมณ์นิตักแต่ริมน้ำมา ประจวบ หรือจากอคอดกระข้ามฝ่ามือราวบ้านตอนที่แสนโพเดี๋ยวโดยอารมณ์นิตักแต่ริมน้ำมา ขึ้นบึงต้องกันชุมชนปากน้ำลุ่มซึ่งมีริอจรโบราณและของเก่าอยู่มากมาย จากการศึกษาพื้นจากจากเมาะตะมะ ว้าซึ่งดำเนีอง ผ่านแม่ปิงปล้ำมารู้สึกริเริ่ม แล้วเข้าช่องทั้งหลายมีละคร้อยด้วยกัน แต่ช่องที่สำคัญที่สุดคือช่องที่ชี้นำไปเพื่อจะเข้าสู่เมืองเสมาบลและทะเลอี ๆ ใจแคว้นน้ำโขงต่อไป แม้่น้ำโขง เพราะฉะนั้นจึงเจาะช่องนี้เพื่อจะเข้าเมืองเสมาบลและทะเลไปโรงน้ำโขง โดยเส้นทางนี้