วิบากแห่งกรรมและพระนางโรหิณี : หน้า 84/298

ครั้นเมื่อพระบรมศาสดาตรัสเล่าบุพกรรมของพระนางจบลงแล้ว จึงตรัสว่า “โรหิณี ก็กรรม นั่นที่เธอทำแล้วในกาลนั้น ด้วยความโกรธก็ดี ด้วยความริษยาก็ดี แม้มีประมาณเล็กน้อย ย่อมไม่ควรทำเลย” ในกาลจบพระธรรมเทศนา ชนเป็นอันมากบรรลุอริยผลทั้งหลาย มีโสดาปัตติผลเป็นต้น แม้ พระนางโรหิณี ก็ดำรงอยู่ในโสดาปัตติผล สรีระของพระนางหายจากโรคผิวหนังที่น่าอาย น่ารังเกียจ มี ผิวพรรณสะอาดเกลี้ยงเกลาขึ้นทันที บุพกรรมของพระนางโรหิณี เกิดจากความโกรธ ความริษยา ซึ่งเป็นส่วนแห่งปาณาติบาต แม้ เป็นการเบียดเบียนร่างกายเพียงเล็กน้อยไม่ถึงกับเอาชีวิตกัน ยังส่งวิบากข้ามภพข้ามชาติ ทำให้พระนาง โรหิณีเป็นโรคผิวหนังถึงกับไม่กล้าปรากฏตัวต่อสาธารณชน นี้ก็เป็นความทุกข์ทรมานอย่างยิ่งในชีวิตของ พระนาง นับเป็นโชคอย่างใหญ่หลวง ที่พระนางมีพระอนุรุทธะเถระเป็นกัลยาณมิตรในเบื้องต้น ทำให้ พระนางได้มีโอกาสเข้าเฝ้าพระสัมมาสัมพุทธเจ้า อันยังผลให้วิถีชีวิตของพระนางเปลี่ยนแปลงเป็นความ รุ่งเรืองราวปาฏิหาริย์ เรื่องที่ 2 วิบากแห่งกรรมปาณาติบาต ในสมัยพุทธกาล มีอุบาสกผู้บรรลุโสดาปัตติผลคนหนึ่ง ชื่อมหากาล อุบาสกมหากาลนี้รักษา อุโบสถศีลเดือนละ 8 วัน ในวันที่รักษาอุโบสถศีล เขาจะฟังธรรมตลอดทั้งคืน ณ เชตวัน มหาวิหาร คืนหนึ่ง พวกโจรเข้าไปขโมยทรัพย์ในบ้านหลังหนึ่ง ครั้นเมื่อเจ้าของบ้านตื่นขึ้น พวกโจรก็หนี กระเจิดกระเจิงกันไปคนละทิศละทาง เมื่อเห็นเจ้าของบ้านออกติดตามใกล้ชิด โจรบางคนก็ทิ้งห่อทรัพย์สิน สิ่งของไว้ แล้วหนีไปแต่ตัว โจรคนหนึ่งหนีมาทางสระโบกขรณีหน้าเชตวันมหาวิหาร ทิ้งห่อของไว้แล้วรีบหนีไป ครั้นรุ่งเช้า อุบาสกมหากาลออกมาจากวิหาร จึงแวะล้างหน้าที่ริมสระโบกขรณี กลุ่มคนที่ติดตามโจรมาพบห่อของใกล้ๆ กับที่มหากาลกำลังล้างหน้าอยู่ เข้าใจว่ามหากาลเป็นโจร จึงทุบตีจนตาย บรรดาภิกษุหนุ่มและสามเณรที่ออกมาตักน้ำในตอนเช้า เห็นมหากาลนอนตายอยู่ จึงกลับไป กราบทูลพระบรมศาสดาว่า “มหากาลตายโดยไม่สมควรเลย” พระบรมศาสดาจึงตรัสว่า “จริงอยู่ มหากาลตายไม่สมควรแก่กรรมในชาตินี้ แต่สมควรแก่ กรรมในชาติก่อน” ครั้นเมื่อเหล่าภิกษุสามเณรทูลอาราธนาขอให้พระบรมศาสดาตรัสแสดงบุพกรรมของมหากาล พระองค์จึงตรัสเล่าเรื่องดังนี้ บ ท ที่ 2 คุ ณ ส ม บั ติ ข อ ง ค น ดี ที่โลกต้องการ DOU 69