การใช้เวลาอย่างมีคุณค่า : หน้า 108/584

ธรรมะเพื่อประช การตั้งตนไว้ชอบ ๑๐๗ ทุกคนในโลกต่างมีเวลาเท่าเทียมกัน คือวันหนึ่งมี ๒๔ ชั่วโมงเท่ากัน ต่างกันที่ว่าใครจะใช้เวลานั้น ให้มีคุณค่ามากน้อย กว่ากันเท่านั้น ทุกชีวิตที่เกิดมานี้ ย่อมมีสิทธิ์ที่จะใช้เวลานั้นทำ อะไรก็ได้ แต่เราไม่สามารถที่จะทวงคืนกลับมาได้ เวลาผ่านไป อย่างรวดเร็ว ผ่านแล้วผ่านเลย เหมือนคำกล่าวที่ว่า “เวลา และวารี ไม่เคยคอยใคร” จะผ่านไปตามกาลเวลาอย่างสม่ำาเสมอ โดยที่เราไม่จําเป็นต้องไปเร่ง เวลานั้นไม่ได้ผ่านไปเปล่า ยังน่า ความเสื่อมความชรามาให้กับเรา ในที่สุดก็มีความตายรออยู่ เบื้องหน้า การที่บุคคลใดรู้สึกว่าเวลาผ่านไปเร็วหรือช้านั้น ขึ้น อยู่กับความตั้งใจที่จะใช้เวลาให้มีคุณค่าต่างกันมากน้อยเพียงไร ถ้าตั้งใจมากและรู้คุณค่าของเวลา จะรู้สึกว่า เวลาผ่านไปเร็ว เหลือเกิน ไม่ทันไรก็หมดไปวันหนึ่งแล้ว แต่ถ้าไม่คิดที่จะทําอะไร ก็จะรู้สึกว่าวันเวลานั้นช่างยาวนาน นี่เป็นความคิดของคนพาล ผู้เป็นโมฆบุรุษ เมื่อเราเกิดมาเป็นมนุษย์พบพระพุทธศาสนา เราต้องดำเนินตามปฏิปทาของบัณฑิตในกาลก่อน ที่ได้ทำเป็น แบบอย่างที่ดีไว้แล้ว ด้วยการขวนขวายในการสั่งสมบุญบารมี ให้ยิ่งๆ ขึ้นไป ไม่ว่าจะเป็นการให้ทาน รักษาศีล และเจริญภาวนา มีวาระพระบาลีที่พระผู้มีพระภาคเจ้าตรัสเป็นพระคาถา ไว้ในธรรมบทว่า